ေခြးၿခံအတြင္း ေက်ာခင္းၾကရျခင္း

ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္

မႏၲေလးေတာင္ေျခ ေတာင္ဆင္းလမ္းေဘးတြင္ က်ယ္၀န္းလွေသာ ၿခံႀကီးတစ္ၿခံရွိသည္။ ထိုၿခံႀကီးထဲတြင္ တဲအိမ္ေလးမ်ား ေနရာအႏွံ႔ ကြက္တိကြက္က်ားတည္ရွိၿပီး ၿခံ၀င္းႀကီး၏ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္အနီးတြင္မူ ဓနိမိုးထားေသာ တဲတန္းလ်ားႀကီးတစ္ခု တည္ရွိေနသည္။ တဲတန္းလ်ားႀကီးအနီးတြင္ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ယင္းေက်ာက္တုံးႀကီးေပၚတြင္ ပ်က္ယြင္းစျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ျပားျဖင့္ ေရးထိုးထားေသာ စာတန္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ “ေခြးေဘးမဲ့ၿခံ၊ ၄-၁-၉၀ ရက္တြင္ ဖြင့္လွစ္သည္”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

(၁)
ေခြးေဘးမဲ့ၿခံဆိုေသာ္လည္း ေခြးေတြက တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွမရွိေတာ့။ တဲတန္းလ်ားႀကီးႏွင့္ တဲအိမ္ေလးမ်ားတြင္ လူေတြက ေနရာ၀င္ယူထားၾကသည္။

“ေခြးေတြမထားေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ ခုက်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ေနရာက အရင္ကေခြးထီးေတြ ေနခဲ့တဲ့ေနရာ”ဟုေျပာရင္း ဦးစိန္၀င္းက သံမံတလင္းေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။

ဦးစိန္၀င္းသည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီ သန္႔ရွင္းေရးဌာနတြင္ ေျမာင္းဆယ္ရသည့္ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးစိန္၀င္းသည္ ဇနီးသည္၊ ကေလးကိုးေယာက္တို႔ႏွင့္ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံ၏ တဲတန္းလ်ားအလယ္ခန္းတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။

ဦးစိန္၀င္းသည္ တစ္ခ်ိန္က ခ.လ.ရ (၄)တပ္တြင္ အရာခံဗိုလ္အဆင့္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ အရာခံဗိုလ္ဘ၀တြင္ ပ်ဥ္းမနားေရဆင္းရွိ အမွတ္(၂)တိုးျမႇင့္သင္တန္းေက်ာင္းဟုေခၚသည့္ တုိင္းဗဟိုေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းတြင္ နည္းျပတာ၀န္ယူခဲ့ဖူးၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ သူ႔တပည့္မ်ားမွာ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

တပ္မေတာ္မွ ေဆးပင္စင္ယူသည့္အခ်ိန္ မိသားစုမ်ားလွေသာ ဦးစိန္၀င္းအဖို႔ ႀကီးမားေသာအခက္အခဲတစ္ခု ရင္ဆုိင္လာရသည္။ ထုိအခက္အခဲမွာ ေနစရာမရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးစိန္၀င္း တပ္မေတာ္မွထြက္ၿပီး ေရထမ္းေရာင္းသည္။ ဆုိက္ကားထြက္နင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအလုပ္ေတြမွ ရသည့္ေငြႏွင့္ ေနစရာအခက္အခဲ ဘယ္လိုမွမေျဖရွင္းႏုိင္။ ေနာက္ဆုံးတြင္
တပ္မေတာ္က ဆရာသမားမ်ားထံ အကူအညီေတာင္းရာ မႏၲေလးစည္ပင္တြင္ အလုပ္ရသည္။ လုပ္ရမည့္အလုပ္က ေျမာင္းဆယ္ရသည့္အလုပ္။ မႏၲေလးစည္ပင္တြင္ အလုပ္ရၿပီး ေနစရာအတြက္ မႏၲေလးေတာင္ေျခက ေခြးေတြမေနေတာ့သည့္ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံတြင္ သူတုိ႔မိသားစု ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အရင္က တပ္မေတာ္တြင္ အရာခံဗိုလ္အဆင့္ျဖင့္ နည္းျပဆရာအဆင့္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသည့္ ဦးစိန္၀င္းက ယခုကဲ့သို႔ ေခြးမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ေနရာတြင္ ေနရမည္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ခံျပင္းမိသည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားျပားလွေသာ မိသားစုေနေရးထုိင္ေရးတုိ႔အတြက္ ဦးစိန္၀င္း အတိတ္ကာလကို ျပည္ဖုံးကားခ်လုိက္သည္။

“အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေခြးေတြသာမရွိေတာ့တာ။ ေခြးသန္းေတြ တအားကိုက္တာ။ ညကို အိပ္လို႔မရဘူး။ ျဖဳတ္ေတြကလည္း အားႀကီးေပါတာ”ဟု ဦးစိန္၀င္းကေျပာျပသည္။

ေခြးမ်ားေနထုိင္ခဲ့သျဖင့္ ႏွစ္လေလာက္က အန႔ံအသက္ေတြမေကာင္း။ ေရေတြေဆးခ်ရသည္။ တေရာ္ကင္ပြန္းေတြ ဖ်န္းခ်ရသည္။ သူ႔အသက္(၅၈)ႏွစ္ရွိၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးတစ္ခုတြင္
ေနဖူးခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ရတဲ့လုပ္အားခနဲ႔ ရွိတဲ့မိသားစုဦးေရႏွင့္က ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် အေျခအေနေပးေတာ့မည္မဟုတ္။ ထိုေၾကာင့္ သားသမီးေတြ သူမရွိေတာ့သည့္အခ်ိန္တြင္ ေနစရာအတြက္ အခက္အခဲမျဖစ္ေအာင္ စည္ပင္မွာ အလုပ္၀င္ေစခဲ့သည္။ တံျမက္စည္းလွည္းသည့္အလုပ္၊ က်ဳံးေမွာ္ဆယ္သည့္အလုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ စည္ပင္၀န္ထမ္းျဖစ္ေနသေရြ႕ စည္ပင္မွ ေပးမည့္ေနစရာေလးေတာ့ ရေနဦးမည္ဆုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ျဖစ္သည္ဟု သူကဆုိသည္။

(၂)
ဦးစိန္၀င္းက သားသမီးမ်ားပါ စည္ပင္တြင္ အလုပ္၀င္ေစခဲ့သည့္အတြက္ ေနစရာအတြက္ေတာ့ ေခြးၿခံရွိေနသေရြ႕ အဆင္ေျပေနပါဦးမည္။ သိုေသာ္ ေခြးၿခံ၏ေထာင့္စြန္းကတဲတြင္ ေနထုိင္သည့္ ေဒၚေအးေအးျမင့္တုိ႔ကေတာ့ ေနစရာအတြက္ စတင္ပူပန္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ ေဒၚေအးေအးျမင့္က တပ္မေတာ္မွ မုိင္းထိ၍ပင္စင္ယူခဲ့ရသူ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ေအး ေကာင္းမႈျဖင့္ ေခြးၿခံထဲ ေရာက္လာရသူ ျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္ေအးက ပင္စင္ယူၿပီး စည္ပင္တြင္၀င္လုပ္ရာမွ ေခြးၿခံတြင္ စာရင္းကိုင္တာ၀န္ ခ်ထားခံရသည္။ ဦးေက်ာ္ေအးအလုပ္က ေခြးေတြကို စာရင္းမွတ္ရသည္။ ေခြးမဘယ္ႏွေကာင္၊ ေခြးထီးဘယ္ႏွေကာင္၊ ဆုိးသြမ္းေခြး ဘယ္ႏွေကာင္ စသျဖင့္။

ထို႔အျပင္ ေခြးမ်ားကို ခ်က္ေကၽြးသည့္ အစားအေသာက္ကုန္က်စရိတ္စာရင္းမ်ား၊ အလွဴရွင္လာလွဴသည့္ ေငြစာရင္းမ်ားလည္း ကိုင္ရသည္။

ေခြးမ်ားကို ေန႔စဥ္အမဲသားခ်က္ေကၽြးေလ့ရွိၿပီး ေန႔စဥ္ယူေနက် အမဲသားဆုိင္က ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ အပိုေတြေပးတတ္သည္။ အပိုေပးလုိက္သည့္ အမဲသားေတြကို ၀န္ထမ္းေတြ အလွည့္က်ခ်က္စားၾကသည္။ ေခြးကိုမွီ၍ အသားဟင္းမ်ား စားေနရသည့္အတြက္ ေဒၚေအးေအးျမင့္တို႔ ထုိေခြးေတြကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။

“ကၽြန္မေယာက်္ားကဆို အၿမဲေျပာတယ္။ ေခြးေတြေၾကာင့္သာ အလုပ္ရတာ။ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္တာဆုိၿပီး။ ဒါေၾကာင့္ သူက ေခြးေတြအေပၚလည္း သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့တယ္။ ေခြးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြရွိတဲ့အေၾကာင္းလည္း တဖြဖြေျပာတယ္”ဟု ေဒၚေအးေအးျမင့္ကေျပာျပသည္။

ေခြးေတြေၾကာင့္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေျပလည္ေသာ္လည္း ေခြးၿခံအျပင္ဘက္က ဥေပကၡာတရားေတြေတာ့ ရင္ဆုိင္ရသည္။ “ဟိုတုန္းက လူေတြကလည္း သိပ္အျမင္မက်ယ္ေသးတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ေခြးၿခံကအဖဲြ႕ေတြ အနီးနားကရပ္ကြက္ထဲ ဗီဒီယိုသြားၾကည့္ရင္ ေခြးၿခံကလူေတြဆိုၿပီး အနားမထုိင္ၾကဘူး”ဟု ဆုိသည္။

အခုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က နားလည္မႈေတြ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဒီေခြးၿခံမွာ ဘယ္ခ်ိန္ထိ ေနခြင့္ရေတာ့မည္ကို ေဒၚေအးေအးျမင့္ မေတြးရဲေတာ့။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ တပ္မေတာ္အၿငိမ္းစား စည္ပင္၀န္ထမ္းက အခုေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္ အၿပီး၀င္ေရာက္သြားေလၿပီ။ ၀န္ထမ္းမရွိေတာ့သည့္အတြက္ ဘယ္ခ်ိန္ထိ ေခြးၿခံထဲမွာ ေနခြင့္ရေတာ့မည္ကို မွန္းဆ၍မရ။ ထိုၾကားထဲ ေခြးၿခံကို တ႐ုတ္ေတြပဲလာ၀ယ္မွာလိုလို။ ေရသန္႔စက္႐ုံပဲ တည္ေတာ့မွာလိုလို။ အသံေတြက မ်ဳိးစုံၾကားေနရ၍ စိတ္ပူမိသည္ဟု ေဒၚေအးေအးျမင့္ကဆုိသည္။

(၃)
ထိုေခြးၿခံတြင္ ေက်ာခ်ရသူမ်ားတြင္ ဦးဘာဖယ္ဆိုသူလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ အသက္(၂၅)ႏွစ္အရြယ္ တက္ႂကြဖ်တ္လတ္ေနခ်ိန္ စစ္ဆင္ေရးတုိက္ပဲြတစ္ခုတြင္ မိုင္းထိခဲ့ရာမွ ညာဘက္ေျခေထာက္ ဒူးအထက္မွ ေအာက္ပိုင္းအထိ ျဖတ္ပစ္ခဲ့ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ေဆးပင္စင္ယူၿပီး တပ္ကထြက္ခဲ့ရသည္။

“တပ္ကထြက္ရတာက မုိင္းထိတာထက္ ပိုခံစားခဲ့ရတယ္”ဟု ခ်င္းတုိင္းရင္းသားတစ္ဦးလည္းျဖစ္သူ ဦးဘာဖယ္ေျပာျပသည္။

တပ္ကထြက္ၿပီး ေျခတစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ရပ္တည္ရေတာ့မည့္ သူ႔ဘ၀ကို ဦးဘာဖယ္ကေျပာျပသည္။

အရာရွိအႀကီးအကဲေတြ အကူအညီျဖင့္ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံမွာ ဂိတ္ေစာင့္အလုပ္ရရွိခဲ့သည္။သူ႔အလုပ္က ေခြးၿခံတံခါးကို ဖြင့္ပိတ္ေပး႐ုံသာမို႔ ဒုကၡိတသူ႔အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပခဲ့သည္။ အႀကီးအကဲမ်ား၏နားလည္မႈျဖင့္ တပ္မေတာ္က လစဥ္ေထာက္ပံ့သည့္ ဆန္ခုနစ္ျပည္ကိုေရာင္းစားကာ ေခြးမ်ားရိကၡာထဲကဆန္ျဖင့္ သူ႔၀မ္းစာျဖည့္ခဲ့သည္။

သူ၀ါသနာပါသည့္ ဂစ္တာေလးကို တေဒါင္ေဒါင္ေခါက္ရင္း တစ္ကိုယ္တည္း သူ႔ဘ၀ ေခြးၿခံမွာ အဆင္ေျပခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူအဆင္ေျပခဲ့ခ်ိန္က မၾကာလုိက္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ေခြးၿခံကို ရပ္ဆုိင္းပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေခြးၿခံပိတ္လုိက္ေတာ့ ေခြးၿခံေစာင့္အလုပ္က အလိုအေလ်ာက္ျပဳတ္သည္။

ထုိၾကားထဲ မိန္းမကရလုိက္သည္။ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူအလုပ္တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္ဟုဆိုၿပီး စက္ဘီးျပင္သည့္ပညာကို သင္ယူခဲ့သည္။ တပ္ထဲတြင္ ခုိင္းတာလုပ္၊ ေကၽြးတာစား အမိန္႔အာဏာႏွင့္ ေနခဲ့ရသည့္အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ လူ႔ေလာကပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြက ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုတာ သူသိလာသည္ဟုဆုိသည္။

၀န္ေဆာင္မႈကို အေကာင္းဆုံးေပးသည္။ ဖတ္ထားတဲ့စာေတြထဲက လူမႈဆက္ဆံေရးနည္းဗ်ဴဟာေတြ ျပန္ထုတ္သုံးသည္။ ေနာက္ဆုံး သူ႔စက္ဘီးျပင္ဆုိင္ေလး ေခြးၿခံနားေလးတြင္ နာမည္ရလာခဲ့သည္။ ၀င္ေငြေလးလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ စက္ဘီးအစား ဆုိင္ကယ္ေတြ အသုံးမ်ားလာတဲ့ မႏၲေလးတြင္ သူ႔လုပ္ငန္း တျဖည္းျဖည္းပါးလာခဲ့ျပန္သည္။ မိန္းမျဖစ္သူက စည္ပင္က ဥယ်ာဥ္စိမ္းလန္းအေျခခံ၀န္ထမ္းမုိ႔ ေခြးၿခံထဲ ဆက္ေနခြင့္ရခဲ့၍ ေတာ္ေသးသည္။

ဦးဘာဖယ္တုိ႔ကဲ့သို႔ တပ္မေတာ္ကေနထြက္ၿပီး စည္ပင္တြင္ အလုပ္၀င္လုပ္ကာ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံတြင္ လာေရာက္ေနထုိင္ခြင့္ရသည့္ တပ္မေတာ္သားမိသားစုေပါင္း ခုနစ္စုခန္႔ရွိသည္။ က်န္တာေတြက သန္႔ရွင္းေရးေန႔စား၀န္ထမ္းေတြႏွင့္ ပန္းဥယ်ာဥ္ဌာန သစ္ပင္ပန္းပင္စုိက္သူ၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရသည့္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရသည့္ မိသားစုေပါင္း ၃၀ ေလာက္ ရွိေသးသည္။

အခ်ဳိ႕က ေခြးေတြေနထုိင္ခဲ့သည့္ တဲတန္းလ်ားေတြမွာ ေနထုိင္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခြးေတြ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ တေရးတေမာအိပ္သည့္ ခ်ဳံေတြၾကားတြင္ တဲထိုးကာ ေနသူကေနသည္။ ဦးဘာဖယ္တို႔ ေနထုိင္ေနသည့္ ေခြးၿခံကို မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ တိရစာၦန္ခ်စ္သူမ်ားက ယခင္ကဲ့သို႔ ေခြးမ်ားထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္ မႏၲေလးစည္ပင္မွ ငွားရမ္းမည္ဟုလည္း ဆုိေနၾကသည္။ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံ၏ မူလပိုင္ရွင္အစစ္အမွန္ ေခြးေတြမ်ား ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာလွ်င္ေတာ့.....။

ဓာတ္ပုံ- ညီညီေဇာ္
7day

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား