ဖတ္ပါ ေရႊျမန္မာ ...သမိုင္းကိုသိဖို႔ပါ

ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာေန႔မွာ ဘာအေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွ
တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ျခင္းမရွိတဲ့ Eleven , The Voice စတဲ့
ၾသဇာႀကီးမားပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာမီဒီယာေတြကို ေတြ႕ေတာ့
သမိုင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္မီဒီယာ၊ အမ်ိဳးသားေရးကို ဦးစား
ေပးခဲ့တဲ့ မီဒီယာေတြကို သြားၿပီးသတိရမိပါတယ္။

အဲ့ဒီမီဒီယာေတြကေတာ့ “သူရိယ နဲ႕ ျမန္မာ့အလင္း” သတင္းစာေတြပါ။
ဒီသတင္းစာ ၂ခုထဲမွာ ) ၀ံသာႏုရကၡိတစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးကို
ဦးစားအေပးဆံုးက ၁၉-ရာစုတစ္ေလွ်ာက္ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ “သူရိယ”
သတင္းစာပါ။ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္ကိုက ဗုဒၶဘာသာ
မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။ အထင္ကရသမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခု က်ေနာ္နည္းနည္း
ေျပာျပပါမယ္။

၁၉၃၁-ခုႏွစ္ မွာ ေရႊဘိုခရိုင္၊ ေျမဒူးမွာေနတဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္
မြတ္စလင္ “ေရႊဖီ”ဆိုတဲ့သူက “ေမာ္လ၀ီႏွင့္ ေယာဂီစာတမ္း”ဆိုတဲ့
စာအုပ္မက် စာေစာင္မက် စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ
စာအုပ္ကို မြတ္စလင္လူမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာ ျဖန္႔ခဲ့တယ္။ ပထမအႀကိမ္
ေစာင္ေရနည္းေတာ့ လူသိနည္းခဲ့တယ္။ ဒါေမယ့္ ဒီစာအုပ္ကို သေဘာက်
ေနတဲ့ သိမ္ႀကီးေစ်းက “ပဒုမၼာသူေဌး ပေတးလ္” ဆိုတဲ့ မြတ္စလင္ကုလား
တစ္ေယာက္က ၁၉၃၇-ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ကာနီးမွာ ေစာင္ေရ ေသာင္းဂဏာန္း
နီးပါးထိ ရိုက္ႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ီခဲ့တယ္။

စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့အေၾကာင္းအရာက “ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္”
ေတြကို အစြမ္းကုန္ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားထားတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ ဒါကို
မြတ္စလင္ေတြလက္ထဲက “သူရိယသတင္းစာ သတင္းေထာက္ေတြ”
ေတြ႕သြားတဲ့အခါမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး သတင္းစာမွာ အခ်က္အလက္ေတြ
ေထာက္ျပၿပီး တရား၀င္ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က ျမန္မာေတြ
ကၽြန္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အစိုးရကလဲ အဂၤလိပ္နဲ႔ မြတ္စလင္ေတြသေဘာက်တဲ့
အစိုးရဆိုေတာ့ အေရးယူျခင္းမရွိခဲ့ပါဘူး။

ခံရခက္တဲ့စိတ္၊ ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ
၁၉၃၈-ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ (၂၆)ရက္ေန႔မွာ “ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ရဟန္း
ပ်ိဳမ်ားအဖြဲ႕” ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရား ကုန္းေတာ္ေပၚမွာ စီတန္း
လွည့္လည္ၿပီးေတာ့ “ေရႊဖီနဲ႔ ေယာဂီစာတမ္းစာအုပ္” ကို ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပ
ၾကပါတယ္။

အဲ့ဒီမွာ ဆႏၵျပေနတဲ့ သံဃာေတြကို မြတ္စလင္ပလိပ္အဖြဲ႕က လူစုခြဲခိုင္းတဲ့
အခါမွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ျပဳမူတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေဘးကရပ္ၾကည့္
ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသားေတြ မခံမရပ္ႏိုင္ပဲ တုန္႔ျပန္ခဲ့ရာက “ကုလား-ျမန္မာ”
ဒုတိယအႀကိမ္ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေရႊဘို၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ ပခုကၠဴ၊ ျမင္းၿခံ၊ ေရႊဘို စတဲ့
ၿမိဳ႕ႀကီးအေတာ္မ်ားမ်ားကို ကူးစက္သြားခဲ့ပါတယ္။ လူေပါင္း (၁၀၈၄)ေယာက္
ေသတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ျမန္မာေတြအမ်ားဆံုးေသတယ္။ ပုလိပ္ဘက္က ပစ္လို႔
ေသတဲ့ (၁၇၁)ေယာက္မွာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ (၁၅၅)ေယာက္ ေသခဲ့ပါတယ္။

ရင္နာစရာပါ။ အဂၤလိပ္လက္ထက္ မြတ္စလင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလူပါး၀ေနတဲ့ခ်ိန္၊
ဆူးေလေစတီေတာ္ ေဂါပကေျမကိုယူ ဗလီေဆာက္၊ က်ိဳက္ျမတ္သံခ်ိဳေစတီ
ေတာ္ကိုဖ်က္ သိမ္ႀကီးေစ်းေဆာက္ ဗလီေဆာက္ခဲ့တဲ့အျပင္ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေစာ္ကားခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္
မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ ရန္စမႈပါပဲ။

ဇူလိုင္လကစတဲ့ အဓိကရုဏ္းဟာ စက္တင္ဘာလလယ္ ေရာက္မွၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း ဟိုလူ႕အျပစ္တင္၊ ဒီလူ႔အျပစ္တင္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ “မိုဟာမတ္
ဒါလ္ဒါလ္ခ်လ္ဂ်ီ နဲ႔ တရ္ဘက္ဂ်ီ”ဆိုတဲ့ မြတ္စလင္ ၂ေယာက္က “အိႏၵိယအမ်ိဳးသား
ကြန္ယက္နဲ႔ မြတ္စလင္လိဂ္”ကို သြားတိုင္တဲ့အတြက္ ၁၉၃၉-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ၊
(၉)ရက္ေန႔မွာ အိႏၵိယအမ်ိဳးသားကြန္ဂယက္အဖြဲ႔ရဲ႕ အေရးေပၚအစည္းအေ၀း
ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ “ျမန္မာႏွင္႔ အိႏၵိယအစိုးရသည္ ပင္လယ္ရပ္ျခား အိႏၵိယအမ်ိဳး
သားမ်ား၏ အသက္စည္းစိမ္၊ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားဥပေဒအခြင္႔အေရးမ်ား
ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္မႈအား ပ်က္ကြက္သည္” ဆိုၿပီးေတာ့ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။
(ခုေခတ္ ကုလသမဂၢလိုေပါ႔ဗ်ာ)

အဲ့ဒီ “ေမာ္လ၀ီႏွင့္ ေယာဂီစာတမ္း” စာအုပ္ကိုေရးခဲ့တဲ့ “ေမာ္လ၀ီေရႊဖီ” ကို
ပုဒ္မ (၂၉၅/က)နဲ႔ ဖမ္းဆီးအေရးယူခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီသတင္းကို “သူရိယနဲ႔
ျမန္မာ့အလင္း” သတင္းစာ ၂ေစာင္လံုးက အၿပိဳင္အဆိုင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကေပမယ့္
ေမာ္လ၀ီေရႊဖီရဲ႕ ဓါတ္ပံုကိုေတာ့ ဘယ္သူမွရိုက္ယူႏိုင္င္ခဲ့ျခင္း မရွိပါဘူး။
အဂၤလိပ္အစိုးရနဲ႔ မြတ္စလင္သူေဌးေတြက ေရႊဖီရဲ႕လံုၿခံဳေရးကို ကာကြယ္
ေပးထားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးျမန္မာ့အလင္း သတင္းစားကိုယ္စားလွယ္ ”ဦးကိုကိုလတ္”
ရဲ႕ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္မႈနဲ႔ “ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီး” (ပန္းခ်ီေက်ာင္းအုပ္ေဟာင္း
ဦးခင္ေမာင္၏ ဖခင္ႀကီး)က တရားခြင္ထဲကို၀င္ၿပီး နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ေရႊဖီရဲ႕
ပံုနဲ႔တကြ တရားခြင္ျမင္ကြင္းကိုပါ ပန္းခ်ီဆြဲၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ
ထဲမွာ ထည့္ခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ဒီေတာ့မွ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ျပႆနာကို စတင္မီးေမႊးသူ၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို
ေစာ္ကားခဲ့သူ ေမာ္လ၀ီေရႊဖီ ကိုျမင္ဖူးခဲ့ၾကပါတယ္။ လူေတြက ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ
(ထိုေခတ္ကျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ)ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၿပီး
၀ံသာႏုရကၡိတစိတ္ဓါတ္နဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာကိုခ်စ္တဲ့ မီဒီယာအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
(ဒီေခတ္ ျမန္မာ့အလင္းကေတာ့ ဘာမွမပါေတာ့ပါဘူး။ မ်ိဳးဆက္ပ်က္သြားတဲ့သေဘာ)

အဲ့ဒီေလာက္ထိ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္တဲ့ မီဒီယာေတြ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာရွိခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ကုလားဦးေရ ၈၀%ေက်ာ္သြားၿပီးေတာ့ ကုလားစကားမတတ္ရင္
လမ္းသြားလို႔မရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သတင္းစာေတြထဲ “ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္
တို႔စကား” ၊ “သခင္မ်ိဳးေဟ့ တို႔ျမန္မာ” စတဲ့ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ညံစီခဲ့ပါတယ္။

အမ်ိဳးကိုခ်စ္ဖို႔၊ ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ ဘာသာ သာသနာကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔
အၿမဲတမ္းတိုက္တြန္းခဲ့တဲ့ မီဒီယာေတြပါ။ အဲ့ဒါေတြမပါရင္လဲ ျမန္မာေတြက မဖတ္ပါဘူး။

ခုေခတ္မ်ားၾကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ ELEVEN , The Voice စတဲ့
ေခတ္မွီ မီဒီယာေတြဟာ ျမန္မာေတြ အႏိုင္က်င့္ခံရတာေတြကို ဖံုးထား၊ ဘုန္းႀကီးအသတ္ခံရ
တာကို မေဖာ္ျပ၊ မြတ္စလင္ေသမွ ဓါတ္ပံုရိုက္တင္၊ သံဃာေတြကို တရားေရးနဲ႔ ဘာသာေရး
ေရာလို႔ မေကာင္းဘူလို႔ေျပာ၊ အမ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကို ကန္႔ကြက္၊ ကာတြန္းဆြဲၿပီးေျပာင္၊
ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ေၾကညာရင္ ဆူပူမႈျဖစ္မယ့္ပံုစံေျပာ၊ အေရးႀကီးဆံုး
ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာေန႔ကို က်င္းပဖို႔ေတာင္ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ တိုက္တြန္းျခင္းမရွိ။

အဲ့လိုမီဒီယာေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားရမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ခရီးလမ္း ....ေတြးရင္းေမာရပါတယ္။

Posted in: ေပးစာ