ပရဟိတႏိုင္ငံေတာ္

        ႏွမ္းတစ္ေစ့ျဖင့္ ဆီမျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွမ္းေစ့တစ္ေစ့ခ်င္း ေပါင္းစပ္လိုက္ပါမွ ဆီဆိုေသာ အက်ိဳးရလဒ္ထြက္ေပၚလာမည္ျဖစ္ပါသည္။ စီနီယာတစ္ေယာက္ေျပာဘူးေသာ စကားတစ္ခြန္းအရ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္တည္းျဖင့္ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး မလင္းလက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အနီး၀န္းက်င္အတြက္ေတာ့ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနမည္သာ ျဖစ္၏။ 

        ဆရာေဖျမင့္၏ ႏွလံုးသားအာဟာရ ရသစာစုမ်ား အနက္မွ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုကို အမွတ္ရမိသည္။ လူတစ္ေယာက္က ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေရလိႈင္းႏွင့္အတူ ေမ်ာပါလာျပီး ကမ္းေပၚသို႕တင္က်န္လာေသာ ငါးေသးအမႊား ေရသတၱ၀ါေလးမ်ားကို တစ္ေကာင္ခ်င္းေကာက္ျပီး ပင္လယ္ထဲသို႕ ျပန္လႊတ္ေပးေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ အျခားလူတစ္ေယာက္က ဘာေၾကာင့္မ်ား အပင္ပန္းခံေနရသလဲ၊ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ မေရမတြက္ႏိုင္သည့္ ငါးအမ်ားၾကီးအတြက္ ဘာမ်ား အက်ိဳးထူးသြားပါ့မလဲဟု ျပက္ရယ္ျပဳေျပာဆိုသည္။ အဆုိပါ ငါးလႊတ္သည့္ လူက အျပံဳးမပ်က္ပဲ စကားတစ္ခြန္းတည္းျပန္ေျပာခဲ့သည္ သူအခုလိုလုပ္ေနတာ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္လံုးက ငါးအမ်ားၾကီးအတြက္ အက်ိဳးမထူးႏိုင္ေပမယ့္ သူလႊတ္ေပးလိုက္လို႕ ေရထဲျပန္ေရာက္သြားတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးအတြက္ အက်ိဳးထူးသြားသည္မဟုတ္ပါလား တဲ့ေလ။ 

       လက္တေလာ က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံတြင္ ပရဟိတအဖြဲ႕မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ခပ္စိတ္ စိတ္ ေတြ႕လာရသည္။ အဆိုပါ ပရဟိတအဖြဲ႕ေလးမ်ားတြင္ အဓိကပါ၀င္လႈပ္ရွားေနၾကသူမ်ားမွာ လူငယ္မ်ားအမ်ားစုျဖစ္ၾကသည္။ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပင္ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္၊ ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ အရြယ္တို႕ မိမိတတ္စြမ္းသမွ် ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။ မိမိတို႕တတ္စြမ္းသမွ် ဆိုရာတြင္ ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ ေအာက္ေျခလူတန္းစား မိဘျပည္သူတို႕ကို အခမဲ့ ဇီ၀ိတဒါန ေဆးကုသမႈ ေပးၾကသည္၊ ေသြးလွဴဒါန္းၾကသည္၊ က်န္းမာေရးအသိ ပညာ မ်ား ျဖန္႕ေ၀ေပးၾကသည္။ မိဘမဲ့ကေလးသူငယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းပညာေရး ဆက္လက္သင္ၾကားရန္ အခက္အခဲ ရွိၾကသည့္ ဆင္းရဲသား ေက်ာင္းသားလူယ္တို႕အတြက္ ပညာဒါန စာသင္ၾကားေပးၾကသည္၊ ပညာသင္ေထာက္ပံ့စရိတ္ႏွင့္ စာေရးကိရိယာအစရွိသည့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တတ္စြမ္း သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးၾကသည္။ အာဟာရငတ္မြတ္ရွားပါးေနၾကသူမ်ားအတြက္ စားေရရိကၡာ မ်ား ေ၀မွ်ေပးကမ္းၾကသည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္၊ စစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ထိခိုက္ပ်က္စီး ဆံုးရႈံးခဲ့ရသူမ်ား အတြက္ ကူညီေဖးမေပးၾကသည္။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကဲ့သို႕ေသာ လူမႈေရးကူညီမႈ မ်ား ျပဳလုပ္လာၾကသည္။

      က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံ၏ အတိတ္သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းၾကည့္လွ်င္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းျပီး ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႕၏ သူ႕ကၽြန္လက္ေအာက္တြင္ အႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္၊ လြတ္လပ္ေရးရျပီး ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ၁၀ႏွစ္ခန္႕၊ တစ္ပါတီစနစ္က်င့္သံုးမႈေအာက္တြင္ ၂၆ႏွစ္ခန္႕၊ တပ္မေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ၂၃ႏွစ္ေက်ာ္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရျပီး၊ ဒီမိုကေရစီခရီးလမ္းေပၚသို႕ စတင္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ယေန႕အခ်ိန္ကာလသည္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ေခတ္စနစ္မ်ိဳးစံု၊ အေတြ႕အၾကံဳတို႕ျဖင့္ ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္ တည္ေထာင္ ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္က ကိုယ္ႏွင့္တန္းတူ၊ ကိုယ့္ေအာက္မွ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတို႕သည္ အရွိန္အဟုတ္လ်င္ျမန္စြာျဖင့္ က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကျပီ။ က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈအနည္းဆံုးႏိုင္ငံစာရင္းမွ ယခုထိရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသး။ ေခတ္ဆိုး၊ စနစ္ဆိုး၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႕၏ မွားယြင္းေသာ စီမံခန္႕ခြဲမႈ၊ အဂတိလိုက္စားမႈ စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံု၊ အခ်က္အလက္မ်ားစြာ တို႕ေၾကာင့္ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ပါသည္။

    သို႕ေသာ္ တစ္ခုစဥ္းစားရန္မွာ အတိတ္မွကိစၥတို႕သည္ အတိတ္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ အတိတ္ကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို႕မဆိုလိုပါ၊ အတိတ္သမိုင္းသည္ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႕မဟုတ္ပါ၊ အတိတ္သမိုင္းမွ ေကာင္းေမြ ဆိုးေမြမ်ားကို နမူနာယူ၊ အတူယူျပီး ေရွ႕ဆက္ျပီး ယခင္ကလို ေခတ္၊စနစ္ အေျခအေနဆိုးမ်ား ထပ္မံမေပၚေပါက္လာေအာင္ မည္သို႕မည္ပံု တားဆီးၾကမည္နည္း။ က်ေနာ္တို႕ အတိတ္ကို သင္ခန္းစာယူ၍ အနာဂတ္ကို မည္သို႕ထုဆစ္ပံုေဖာ္ၾကမည္နည္း။ သို႕တည္းမဟုတ္ အနာဂတ္အတြက္ အစီအစဥ္မ်ားမခ်မွတ္မီ အတိတ္ကအေၾကာင္းအရာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တို႕ကို ျပန္လည္ အနာေဟာင္းဆြျပီး လုပ္စရာရွိသည္တို႕ မလုပ္ႏိုင္ေသးပါက ေရွ႕ခရီးလမ္း ေႏွာင့္ေႏွးေနေပလိမ့္မည္။ အဓိကသည္ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့သည္တို႕ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုေနခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ အလုပ္ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ရန္သာ အဓိက ပဓါနျဖစ္သည္။

        က်ေနာ္တို႕ႏိုင္ငံသည္ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဟုသာ စကားလံုးလွေအာင္ သံုးထားေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ဖို႕ အေတာ့္ကို လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနေသးသည့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံသာျဖစ္ပါသည္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးပိုင္းဆိုင္ရာ စသည့္ ေနရာတိုင္းတြင္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိေနသည္။ အဆုိပါ လိုအပ္ခ်က္ ကြက္လပ္မ်ားကို ႏိုင္ငံ့ရင္ေသြး လူငယ္တို႕၏ ပရဟိတအဖြဲ႕ေလးမ်ားျဖင့္ တတ္စြမ္းသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးေနျခင္းသည္ကား ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။

   မိမိတို႕ပတ္၀န္းက်င္မွ လိုအပ္ခ်က္ကေလး တစ္ခုကို ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္း သည္ပင္ လွ်င္ ႏိုင္ငံကိုေက်းဇူးဆပ္ျခင္း မည္ထိုက္ေပသည္။ပရဟိတအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္ရန္ သိပ္မခက္ခဲပါ၊ ပရဟိတအလုပ္လုပ္ေဆာင္ရန္လည္း မခက္ခဲပါ၊ မိမိတို႕ စတင္ခဲ့ေသာ ပရဟိတ အသိုက္အ၀န္းေလးတစ္ခု ေရရွည္ တည္တံ့ခုိင္ျမဲေစရန္သာ ခက္ခဲပါသည္။ ေအာင္ျမင္ျပီး ေရရွည္ တည္တံ့ေသာ ပရဟိတအဖြဲ႕တစ္ခုအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္မ်ားမွာ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ စီမံခန္႕ခြဲမႈအတတ္ပညာတုိ႕နည္းတူ ပရဟိတစိတ္ဓါတ္ရွိသူခ်င္း ညီညႊတ္ျခင္း စြမ္းပကားတို႕ပင္ျဖစ္သည္။ သူတစ္လူငါတစ္မင္း ေခါင္းေဆာင္မႈကင္းမဲ့ကာ ကိုယ္သန္ရာ ကိုယ့္အတၱႏွင့္ ယွဥ္ျပီးလုပ္ေဆာင္ၾကပါက ေကာင္းေသာရည္ရြယ္ခ်က္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ျမဲေသာ ပရဟိတအဖြဲ႕ေကာင္းတစ္ခုျဖစ္မလာႏိုင္ပါ။ 

  အစိုးရသည္ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ မိဘအုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သားသမီးျဖစ္ေသာ ျပည္သူလူထု၏ အေရးကိစၥတို႕သည္ မိဘျဖစ္ေသာ အစိုးရတြင္တာ၀န္ရွိသည္ မွန္ပါသည္။ ထိုသားသမီးတို႕သည္လည္း မိဘကိုခ်ည္းအားကိုးေန၍မျဖစ္ေသး။ မိဘမတတ္ႏိုင္သည့္ ကိစၥအ၀၀တို႕ကို တတ္ႏိုင္သည့္ သားသမီးတို႕က မတတ္ႏိုင္သည့္ သားသမီးတို႕အတြက္ တတ္စြမ္း သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္လွ်င္ ထိုမိသားစု အေျခအေန သာယာစိုျပည္မေနႏိုင္ဘူးလား။ ပရဟိတလုပ္ငန္း မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနသူတို႕သည္ အစိုးရ၏ လုပ္ငန္းေဆာင္တာတို႕ကို ပိုမိုထိေရာက္ေအာင္ျမင္ေစရန္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ကူညီစြမ္းေဆာင္ေပးေနသူမ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။ ထိုသူတို႕ကိုလည္း အစိုးရအေနျဖင့္ အသိအမွတ္မျပဳသင့္ေပဘူးလား။ လိုအပ္သည္တို႕ကို တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ လမ္းညႊန္မႈ၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈတို႕ မျပဳသင့္ေပဘူးလား။ အဆိုပါ ပရဟိတအဖြဲ႕တို႔အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ကဲ့သို႕ျဖစ္ေစမည့္ ဥပေဒ၊တားျမစ္ခ်က္မ်ားကို သက္ညွာစြာျဖင့္ နားလည္မႈေပးျပီး စဥ္းစားသင့္ပါသည္၊ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား က်ယ္ျပန္႕စြာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေစရန္ အားေပးလုပ္ေဆာင္သင့္ပါသည္။

 

     ႏိုင္ငံအ၀ွမ္း လူငယ္ေက်ာင္းသားတို႕ စိတ္ႏွလံုးတြင္ ပရဟိတစိတ္ဓါတ္မ်ား ငယ္စဥ္ကတည္းက ကိန္း၀ပ္ရွင္သန္ေနရန္လိုအပ္ပါသည္။ မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႕အတြက္ ပရဟိတစိတ္ဓါတ္မ်ား ရွင္သန္ေစရန္အတြက္မခက္ခဲလွပါ။ သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္သည္ပင္ ပရဟိတသမားတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာ့စိတ္ရင္းသည္္ ျဖဴစင္ျပီးသား၊ ျမင့္ျမတ္ျပီးသားျဖစ္သလို

 ျမန္မာ့စိတ္ဓါတ္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့သလိုပင္ မနာလိုတတ္၊ ၀န္တိုတတ္၊ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့တတ္၊ စည္းလံုးမႈျပိဳကြဲတတ္သည္၊ ပန္းတိုင္မေရာက္မီ တက္ေထာင္တတ္သည္။ မိမိ၏ အတၱႏွင့္ ပရစိတ္ဓါတ္တို႕ကို မွ်တစြာ ခ်င့္ခ်ိန္သံုးသပ္ သင့္ပါသည္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ပင္ကိုယ္စိတ္ဓါတ္ ေကာင္းမြန္မႈတို႕ျဖင့္ ပရဟိတအဖြဲ႕ေကာင္းတစ္ခု မွသည္ ပရဟိတႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ ကမာၻ႕အလည္တြင္ ဂုဏ္ရွိန္တင့္တယ္ႏိုင္ေပေတာ့မည္။

 ကိုေရႊ

 

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား