“ဘာ … ဘာရယ္ … ျပန္ေျပာစမ္းပါအံုး …"
ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ စကားေၾကာင့္ အံအားသင့္ကာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ျပန္ေမးမိသည္။
“ဟုတ္တယ္ဆရာ … ကုတင္နံပါတ္(၃)က ေမြးလူနာက ကေလးကို ထားခဲ့ျပီး လစ္ေျပးသြားျပီ"
သူနာျပဳဆရာမ မနီ၏စကားကို ထပ္မံၾကားလိုက္ရခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာျပည့္စံု မ်က္လံုးျပဴး ပါးစပ္အေဟာင္း သား ျဖစ္သြားရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္ျပီး သက္ျပင္းရွည္ခ်ကာ
“ဟာဗ်ာ … ခက္တာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ … “ဟု ေယာင္ယမ္းစြာ လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မိေခ်သည္။ ဆရာမ မနီက သူ၏လက္ေအာက္၀န္ထမ္း။ သူ ဆရာမေရွ႕တြင္ ဟန္မေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္စိမ်က္နွာ ပ်က္ယြင္းေနေသာ္လည္း မတတ္နိုင္ေပ။ ထိုကိစၥအတြက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမည္မွန္း စဥ္းစားမရေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။
“ကၽြန္မတို႔လည္း … သူေပးထားတဲ့ လိပ္စာအတိုင္း လိုက္စံုစမ္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လိပ္စာက အမွားၾကီး"
သူ စိတ္ေမာသြားရကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်မိေလသည္။ ေဆးရံုတက္စာရင္းတြင္ ေနရပ္လိပ္စာကို အျမဲေတာင္းသည္။ တစ္ေယာက္မွ လိမ္လည္ျပီး လိပ္စာမေပးၾက။ အခုဒီတစ္ေယာက္က..
“အခုကေလးေကာ …"
“ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမွာ …. ၀၀ကစ္ကစ္နဲ႔ေယာက်္ားေလး … ျပီးေတာ့ ခ်စ္စရာေလး၊ အခု ကေလးက နို႔ဆာလို႔ထင္တယ္ ငိုေနတယ္ …"
ဆရာမ မနီ၏စကားအဆံုးတြင္ သူ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ေလးပင္စြာ ခ်မိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးရက္ က ေမြးလူနာဗိုက္ၾကီးသည္ တစ္ေယာက္ သူတို႔ ေတာင္ေညာင္ဦးတိုက္နယ္ေဆးရံုသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ဗိုက္မွာ နာက်င္ေသာ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ လူးလဲစြာ ခံစားရင္း ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေအာ္ဟစ္ေန သည္။ ေမြးလမ္းေၾကာင္းနွင့္ ဗိုက္ကို ေသခ်ာစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မၾကာမီ ေမြးဖြားေပေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမြးခန္းထဲ ခ်က္ခ်င္းထည့္ကာ ကေလးကို ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေမြးဖြားေပးနိုင္ခဲ့ပါသည္။ မီးမဖြားခင္ တြင္အလုပ္ရႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေမြးဖြားျပီးမွာသာ ေဆးရံုတက္မွတ္တမ္းတြင္ ေရးမွတ္ရေလသည္။ ခင္ပြန္းနာမည္ဆိုေတာ့ ခင္ပြန္းမရွိဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာျပီး ကေလးကို နို႔တိုက္ကာ မွိန္းေနေလသည္။ မမွိန္းနိုင္တာက သူတို႔ျဖစ္ရေလသည္။ သူနွင့္ ေဆးရံု၀န္ထမ္းအားလံုး အလုပ္ရႈပ္သြားရကာ ေမြးလူနာ လာပို႔သြားေသာ လူမ်ားကို ျပန္ေခၚခဲ့ရေလသည္။ ထိုလူမ်ား ခ်က္ခ်င္း လိုက္လာၾကျပီး …
“ကၽြန္မတို႔လည္း ဒီကေလးမကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါဘူး၊သိဘို႔ဆိုတာ ေ၀းပါေသးတယ္၊ ဒီေန႔ ကၽြန္မတို႔ ထမင္းဆိုင္ကို သူတစ္ေယာက္တည္း ထမင္းလာစားတယ္၊မေပါ့မပါးၾကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ သတိထားမိတယ္၊ အဲ ခဏေနေတာ့ ဗိုက္နာတယ္လို႔ေျပာတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ဒီကေလးမ မ်က္နွာျမင္ခ်င္တာပဲေနမွာဆိုျပီး ဒီေဆးရံု ကို ေခၚလာခဲ့တာပါ"
ရွိေစေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ထိုေမြးလူနာအား လိုအပ္ေသာေဆးမွအစ အစားအေသာက္ကိုပါ ေဆးရံုမွ တာ၀န္ယူေပးရေလသည္။ ေဟာ … အခုေတာ့ ထုိအမ်ိဳးသမီးက ကေလးငယ္ကို စြန္႔ပစ္ျပီး ထြက္ေျပး သြားျပီဆိုပါလား …
“ကဲ … ဆရာမ ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္မယ္"
သူနွင့္ ဆရာမ ကေလးရွိရာအခန္းထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ပိတ္ျဖဴျဖင့္ ေထြးထားေသာ ကေလးနီတာရဲေလးက လႈပ္ရွားကန္လန္ေက်ာက္ေနေလသည္။ စူးစူး၀ါး၀ါး ငိုယိုေနေသာ ကေလးငယ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ႔စိတ္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေလာကၾကီး အေၾကာင္းမသိနားမလည္ မိခင္က စြန္႔ပစ္သြားေသာ အျပစ္မရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ကေလးေလးနွယ္။ ဖခင္ဆိုတာမရွိ။ ေဆြးရိပ္မ်ိဳးရိပ္ဆိုတာ ေ၀းစြ။ သူ စိတ္မသက္သာစြာနွင့္ သက္ျပင္းရွည္ခ်မိသည္။
“ဆရာမ … ကေလးအတြက္ နို႔မွဳန္ ့နဲ႔လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ေပးလိုက္ပါ"
“ဟို … ဆရာ … ဟို ဘယ္ပိုက္ဆံနဲ႔ …"
ဆရာမ မနီက စကားတစ္ပိုင္းတစ္စနွင့္ ရပ္တန္႔သြားကာ သူ႔အား အကဲခတ္ၾကည့္ေနသည္။ ေဆးရံုရန္ပံုေငြ အလံုအေလာက္မရွိေသာ တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးမွာ မည္သည့္ပိုက္ဆံနွင့္ ၀ယ္ရမည္နည္း။ ဆရာမ၏စကား က သဘာ၀က်သျဖင့္ သူ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ …
“ဆရာမ … ခဏေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကို လာခဲ့ပါ"
ဟု ေျပာျပီးျပီးခ်င္း သူ႔အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ ကုလားထိုင္တြင္ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ ထိုင္ေနမိ သည္မသိ။ ဆရာမ၀င္လာမွ အေတြးစတို႔ ျပတ္ေတာက္သြားရကာ …
“ကဲ … ဆရာမ လိုအပ္တာ အကုန္၀ယ္ေပးလိုက္၊ ေရာ့ … ဒါ ကၽြန္ေတာ့္လစာေလးေတြ စုထားတဲ့ပိုက္ဆံ"
ဆရာမေရွ႕သို႔ ပိုက္ဆံထပ္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဆရာမက သူ႔အားမ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနွင့္ ၾကည့္ေနရင္း …
“ဆရာ …"
“ေျပာပါ … ဆရာမ၊ နည္းေသးလို႔လား … ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အဲဒါပဲရွိတယ္ …"
“အို … မဟုတ္ပါဘူးဆရာ … ဟို … ကေလးကို မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေက်ာင္းကို ပို႔လိုက္ရမလား …"
ဆရာမ၏ မ၀ံ့မရဲစကားေၾကာင့္ သူေတြေ၀သြားရသည္။ ကေလးက အခုမွ ေလးရက္သားပဲ ရွိေသးသည္။ မိခင္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးထားရွိရမည့္ နုနယ္ေသာအရြယ္ေလးတြင္ ေရာဂါေပါင္းစံု ၀င္လာ နိုင္သည္။ ခိုကိုးရာမဲ့ ကေလးငယ္အတြက္ ေဆးရံုသည္သာ အသင့္ေတာ္ဆံုး ေနရာျဖစ္သည္။
“မပို႔နဲ႔အံုး ဆရာမ … သူ႔မိခင္ ျပန္လာေခၚရင္ ေခၚလိမ့္မယ္ …"
“ျပန္မေခၚေလာက္ဘူးထင္တယ္ ဆရာ …"
ဟု ဆရာမ၏ခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္စကားေၾကာင့္ သူမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားရကာ …
“ဆရာမက ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ အဲဒီလို ေျပာနိုင္ရတာလဲ"
“ဒီလိုပါဆရာ … ဟိုတစ္ေန႔က ကၽြန္မက သူ႔ခင္ပြန္းအေၾကာင္း ေမးပါတယ္ဆရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔မ်က္နွာ က သိသိသာသာ ပ်က္ေနတယ္၊ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာပါတယ္၊ သူက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ မွာ သီခ်င္းဆိုပါတယ္တဲ့၊ သူသီခ်င္းဆိုရင္ အျမဲအားေပးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ အဲဒီလူက ညတိုင္းလိုလုိ လာျပီး ပန္းကုံးေတြ အျမဲစြပ္တယ္၊ ေနာက္ ရင္းနွီးျပီး …"
အပ်ိဳၾကီးဆရာမမွာ စကားမဆက္နိုင္ဘဲ ေခါင္းငံု႔ထားေလသည္။ ရွက္ရြံ႕မႈေၾကာင့္ ပါးမို႔မို႔ေလးနွစ္ဘက္မွာ ရဲတက္လာသည္။
“ထားပါေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အဆင္ေျပသြားၾကတယ္ဆိုပါေတာ့ …"
“ဟုတ္တယ္ဆရာ … အဲဒီလူက လက္ထပ္ယူမယ္လို႔ေျပာတယ္တဲ့၊ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း တားေဆးေတြ မထိုး မေသာက္ဘူးတဲ့၊ သူလည္း ကိုယ္၀န္ရွိေရာ အဲဒီလူက ေပၚမလာေတာ့ဘူး၊ စားေသာက္ဆိုင္ကလည္း နာမည္ပ်က္တယ္ဆိုျပီး အလုပ္ထုတ္လိုက္တယ္တဲ့ …"
ေၾသာ္ … တစ္လံုးတည္းက လြဲျပီး သူဘာမွ်မေျပာနိုင္။ စား၀တ္ေနေရးေၾကာင့္ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးပ်ိဳေလး မ်ား စားေသာက္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆို။ ေငြရရင္ ဘာမဆိုလုပ္မည္ဆိုသည့္ ပိုင္ရွင္မ်ား၏ေလာဘၾကား၀ယ္ ဓားစားခံျဖစ္။ ေငြကို ေရလိုျဖဳန္းနိုင္သည့္ တဏွာဘီလူးၾကီးမ်ားက ေငြနွင့္မက္လံုးေပး။ မိန္းကေလးမ်ား က ေငြမ်က္နွာကိုၾကည့္ျပီး ပင္လယ္ထဲမွာ မဆင္မျခင္ လက္ပစ္ကူးခတ္။ ေရနစ္မည္ဆိုတာ မစဥ္းစား မိ။ ေနာက္ဆံုး ဒုကၡပင္လယ္ထဲမွာစံုးစံုးနစ္ျမဳပ္ၾကရသည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားက မရိုးနိုင္။
“ေနာက္ျပီးဆရာ … သူနာမည္ကို ပန္းနုေ၀လို႔ လူနာမွတ္တမ္းမွာ ေပးထားေပမယ့္ ကၽြန္မေဆးထိုးေတာ့ သူ႔လက္ေမာင္းမွာ စန္းစန္းေအးလို႔ တက္တူးထိုးထားတာ ေတြ႔တယ္ဆရာ …"
ဒါကေတာ့ သိပ္ေတာ့မဆန္း။ ရြာမွာတုန္းက မိဘမ်ားေပးခဲ့သည္က စန္းစန္းေအး။ စားေသာက္ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ပန္းနုေ၀ဟု အမည္ေျပာင္းလိုက္တာပဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“ေနာက္ျပီး … အဖြားၾကီးတစ္ေယာက္ဆီမွာ ဗိုက္ဖ်က္ခ်ဖူးေသးတယ္တဲ့၊ မပ်က္က်ဘဲ အခုလို ကေလးေမြးလာတာတဲ့ …"
ဘုရား … ဘုရား … သူဘုရားတမိသည္။ ကိုယ္မွားတုန္းက မွားၾကျပီး အျပစ္မဲ့ရင္ေသြးေလးကို သတ္ပစ္မည္ဆိုပါလား။ မိခင္စိတ္မရွိၾကပါလား။ ငရဲမေၾကာက္ဘဲ ဖ်က္ခ်ေပးခဲ့သည့္ သူကလည္း အံ့ပါ့။ သူ ေဒါသျဖစ္ကာ တက္တစ္ခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္သည္။
“ကဲ ကဲ … ဆရာမ ကေလးအတြက္ ေနာက္မွပဲ တစ္မ်ိဳးၾကည့္စီစဥ္ၾကတာေပါ့၊ အခုေတာ့ လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ေပးလိုက္ပါ"
ဆရာမ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားခ်ိန္ထိ သူ ေငးငိုင္ေနမိသည္။ လူ႔ေလာကအေၾကာင္း ဘာမွ်မသိရွာ ပဲ ေရာက္လာခဲ့ေသာ အျပစ္မရွိ ကေလးငယ္ေလး။ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းကိုလည္း မပို႔ခ်င္ေသး။ အပ်ိဳၾကီး ဆရာမ မနီကလည္း ထုိကေလးကို ေမြးစားခ်င္သည့္ပုံမေပၚ။ အလုပ္သမားမ်ား၏ လက္ထဲကိုလည္း ကေလး၏ေနာက္ေရး စိတ္မေအးရသျဖင့္ မေပးပစ္နိုင္။ ထိုကေလးငယ္သည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ နိုင္ငံေတာ္အတြက္ အေရးပါသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာနိုင္သည္။ သူ ေတြးရင္း သက္ျပင္းကိုသာ အခါခါ ခ်ေနရေလသည္။
@@@
“ေဟာ … ဆရာမ မနီ .. လာ … လာ ဘာေတြ ထူးျခားေသးလဲ"
ဆရာမ မနီက သူညႊန္ျပရာ ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္း ဖိုင္အထပ္ထပ္ကို ခ်ကာ …
“ဘာမွေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ မရွိပါဘူးဆရာ … ေမြးလူနာ မျမမံႈက ဒီေန႔ဆင္းခြင့္ေပးရေတာ့မွာေလ … အဲဒါ ေဆးရံုဆင္းခြင့္စာအုပ္မွာ ဆရာလက္မွတ္ထိုးေပးဘို႔ပါ …"
“ေၾသာ္ … ေအးေအး သူက ခြဲေမြးထားတာပဲ၊ ေနအံုး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ …"
“အဲဒါထက္ အေရးၾကီးတာ ရွိေသးတယ္ဆရာ … ဟို ကေလးေလးကို လိုက္ၾကည့္ေပးပါအံုး …"
“ဟုတ္သားပဲ … ေမ့ေနလိုက္တာ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ …"
“ဖ်ားေနလို႔ဆရာ …"
ထိုကေလးငယ္ကို လိုက္ၾကည့္ေပးလိုက္သည္။ ကေလးငယ္မွာ တစ္ကိုယ္လံုး ပူေႏြးေနသျဖင့္ အနွီး ကို ျမန္ျမန္ဖယ္ရွားကာ စမ္းသပ္စစ္ေဆးလိုက္သည္။ ကေလးငယ္၏ခ်က္မွာ ရဲေနျပီး ျပည္နည္းနည္း စို ့ေနေလသည္။ အနံ႔အသက္ကလည္း သိပ္မေကာင္းလွ။
“ကေလးရဲ႕ခ်က္က ပိုး၀င္ေနတာပဲ၊ ဆရာမ ကေလးကို ေဆးထိုးေပးလိုက္ပါ"
လိုအပ္ေသာေဆးမ်ားကို ညႊန္ၾကားေပးလိုက္သည္။ ကိုယ္ပူတက္ကာ မွိန္းေနေသာ ကေလးငယ္ကို ၾကည့္ရင္း သူ သက္ျပင္းရွည္ခ်မိသည္။
“၁၀ ရက္ေတာင္ ရွိျပီေနာ္၊ ကေလးအေမလည္း အခုခ်ိန္ထိ ေပၚမလာေတာ့ဘူး၊ လာမေခၚ ရင္ေတာ့ ေဆးရံုကပဲ ေမြးစားရေတာ့မွာပဲ၊ ဆရာကလည္း မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို မပို႔ခ်င္ဘူးမဟုတ္လား"
ဆရာမက ကေလးငယ္၏အေၾကာထဲ အပ္ထိုးေနရင္းဆိုေလသည္။ ကေလးငယ္မွာ အပ္ထိုးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ ခပ္သဲ့သဲ့ေလး ငိုညည္းေနရွာသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္လည္း ဆို႔နစ္ေၾကကြဲသြားရေလသည္။ ကေလးငယ္၏ဘ၀သည္ သူ႔ဘ၀ကို ပုံတူကူးထားေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ လိုပါပဲလား …
@@@
ေဒါက္တာျပည့္စံုကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္က သူ႔အေဖ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ အေဖဆိုတာ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳး လည္း သူမသိခဲ့။ မိခင္မုဆိုးမၾကီးမွာ ဘ၀ကုိ အရံႈးမေပးဘဲ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္ကာ သူ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။ ကံတရား၏လွံဖ်ားက မ်က္နွာသာမေပးဘဲ ထိုးနွက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရျပန္သည္။ သူေဆးေက်ာင္းတက္သည့္နွစ္မွာပဲ မိခင္က ဆံုးပါးသြားခဲ့ျပန္သည္။ ခိုကိုး ရာမဲ့ ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္ဘ၀တြင္ ရြာမွေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သျဖင့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ဘ၀ဇာတ္ခံုေပၚတြင္ ငိုခ်င္းခ်ည္းသာ ကခဲ့ရေသာ သူ႔နွလံုးသားထဲတြင္ ဘ၀တူကေလးငယ္အတြက္ အၾကင္နာတရားတို႔ ကိန္း၀ပ္ေနသည္မွာ အဆန္းတက်ယ္ေတာ့ မဟုတ္။
“ဆရာ … ကေလးေလးတစ္လျပည့္ျပီေနာ္ … ကေလးကို ေမြးစားမယ့္ သူေဌးတစ္ေယာက္ေလာက္ ေပၚ လာရင္ေကာင္းမွာ …"
ဆရာမ မနီ၏ညည္းညဴစကားေၾကာင့္ သူ ရင္ထဲတြင္ ဟာခနဲျဖစ္သြားရကာ …
“မေကာင္းဘူး … ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေမြးစားမွာ"
ဟု လႊတ္ခနဲ ေျပာမိသြားသည္။ သူ႔စကားသူပင္ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသမိေလသည္။ ဆရာမက လည္း သူ႔အား မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနွင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနေလသည္။
“ဆရာရယ္ … ဆရာက တစ္ေယာက္တည္းသမားဆိုေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလား …"
သူ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ထို႔သို႔ျဖင့္ လံုး၀ေမွ်ာင္လင့္မထားေသာ သံေယာဇဥ္ အမွ်င္ေလးသည္ သူ႔ဘ၀ထဲသို႔ လာေရာက္ရစ္ပတ္တြယ္မိေလသည္။
@@@
“ဆရာ … ဒီမွာ ဆရာ့အတြက္ စာတဲ့၊ ေဆးရံုေပါက္မွာ စာပို႔သမားတစ္ေယာက္လာပို႔သြားလို႔ ကၽြန္မ ယူလာတာ … ေပးေပး ကၽြန္မကို ကေလးေပး … “
အလုပ္သမား ေဒၚစိန္ဆီမွ စာကိုလွမ္းယူရင္း ကေလးကို ေပးလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ နို႔ဘူးကို စားပြဲေပၚတင္ ကာ စာအိတ္ေပၚမွ လက္ေရးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိလွေသာ ခ်စ္သူလက္ေရး … စိတ္လႈပ္ရွားစြာနွင့္ စာအိတ္ကို ျမန္ျမန္ဖြင့္ ဖတ္လိုက္သည္။
သို႔/
ကိုျပည့္ ...
ေ၀ သတိရျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ စာေရးလိုက္ပါတယ္ … ေ၀ ေဆးပညာ ဘြဲ႔လြန္၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္ … ေ၀ အရမ္းေပ်ာ္ေနတယ္ … ကိုျပည့္လည္း ေပ်ာ္ေနမယ္မဟုတ္လား … အခု မႏၱေလးေဆးရံုၾကီးမွာ ဘြဲ႔လြန္တက္ရေတာ့မွာ … ကိုျပည့္နဲ႔ေ၀ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြကို ျပန္ေရာက္အံုးမွာေပါ့ … အလြမ္းေျပသြားလိုက္အံုးမယ္ … ကိုျပည့္က အခု ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးစားလိုက္တယ္ဆို … အဲဒါေတာ့ ေ၀ သေဘာမက်ဘူး … ေ၀ မိဘေတြကလည္း သေဘာက်မွာမဟုတ္ဘူး… ေ၀့မွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိပါတယ္ … ဒါေပမယ့္ ကိုျပည့္ရယ္ … ကိုျပည့္နဲ႔ေ၀တို႔ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးလမ္းမွာ ဒီကေလးက အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ေစနိုင္ တယ္ဆိုတာ ကိုျပည့္မစဥ္းစားမိဘူးလား … အစကတည္းက ကိုျပည့္နဲ႔ေ၀ကို ေ၀့မိဘေတြက သေဘာမတူ ပါဘူးဆို အခု ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးစားလိုက္ျပီဆိုေတာ့ ေမေမကို ဘယ္လိုေျပာရမယ္မွန္းမသိေတာ့ ဘူး … ျဖစ္နိုင္ရင္ အဲဒီကေလးကို ေနာက္ေမြးစားမယ့္ လူလက္ထဲကို ေပးလိုက္ပါလား … ဒါပဲေနာ္ …
ကိုျပည့္ကို အသက္မက ခ်စ္တဲ့ေ၀
စာဖတ္ျပီးခ်ိန္တြင္ သူေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားရသည္။ သူသိပ္ခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူေလး။ သူေဆးေက်ာင္းသား ဘ၀တြင္ ရည္းစားဆိုလို႔ ေ၀တစ္ေယာက္ကိုသာ ထားခဲ့ဖူးသည္။ ျပည့္စံုဆုိေသာ နာမည္မွလြဲ၍ ဘာမွမျပည့္ စံုေသာ သူ႔ဘ၀နွင့္ ေရႊပံုေပၚက မင္းသမီးေလး ေ၀့ဘ၀ကို တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ဘ၀ဇာတ္ဆရာက ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ အခုေတာ့ …
ခ်စ္သူနွင့္ အျပစ္မဲ့သားငယ္ေလးတို႔၏ လြန္ဆြဲပြဲတြင္ သူသည္ မည္သည့္ဘက္တြင္ ရပ္တည္ရမည္နည္း။ အသက္မက ခ်စ္ပါတယ္ဆိုသည့္ ေ၀့ကိုပဲ တစ္သက္တာ လက္တြဲသြားရမည္လား … စြန္႔ပစ္ခံသား ငယ္ေလးကို ဘ၀နွင့္ရင္းျပီး ေထြးေပြ႔ရမည္လား … သားငယ္ေလး၏စူးစူး၀ါး၀ါးငိုသံေၾကာင့္ သူ႔အေတြးစ တို႔ ျပတ္ေတာက္သြားရကာ …
“ေဒၚစိန္ … သားေလး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ … " ဟု ကပ်ာကယာ လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆရာ … အေလးေတြ သြားေနလို႔ ငိုတာပါ … “ဟု ေဒၚစိန္ကလွမ္းေျပာမွ သူမွာ စိတ္ေအး သြားရကာ သက္ျပင္းခ်နိုင္ေလသည္။
တေရးေရးသတိရ၍ တစိမ့္စိမ့္ လြမ္းဆြတ္ျပီး တေႏြးေႏြးခ်စ္ေနရံုမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ပါ လား ေ၀ရယ္ …
အာကာေခတ္ပိုင္
0 comments:
Post a Comment