လမ္းမထက္က ေန၀င္ခ်ိန္ဘ၀မ်ား

ကမာရြတ္လွည္းတန္း၏ ေန႔လယ္ခင္းက ေရာင္စံုလူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ မိုးက အံု႔မိႈင္းေနရာမွ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သည္းသည္း မည္းမည္း ရြာခ်လိုက္၏။

လွည္းတန္း ကားဂိတ္အနီး ပလက္ေဖာင္းအစြန္းတြင္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလး ထိုင္ေနသည့္ အမယ္အိုသည္ သူ႔ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွ ပလတ္စတစ္ အၾကည္စေခါက္ တခုႏွင့္ ပလတ္စတစ္ ေခါင္းစြပ္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ သူ၏ ေငြေရာင္ လႈိင္းထေနေသာ ဆံပင္မ်ားႏွင့္ ဆံထံုးကေလးကို အုပ္မိုးကာ ေခါင္းစြပ္ကို စြပ္ၿပီးလွ်င္ ဖာရာေထးရာ ဗလပြႏွင့္ အ၀တ္အစားမ်ား လံုၿခံဳေစရန္ ပလတ္စတစ္ပိုင္းျဖင့္ ၿခံဳလိုက္သည္။

မိုးႏွင့္အတူ ေလတခ်က္တခ်က္ ေ၀ွ႔လိုက္တိုင္း ၿခံဳထားသည့္ ပလတ္စတစ္စေလး လြင့္ပါမသြားေစရန္ အစ ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲေစ့ရသည္။ အဘြားအိုသည္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ခ်ထားသည့္ ဒန္ခြက္ကေလးထဲသို႔ တေတာက္ေတာက္ က်ေနေသာ မိုးေရစက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ျခင္း၊ နေဘးမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူမ်ားကို ေမာ့ၾကည့္ျခင္းတို႔ကို ပံုမွန္အလုပ္တခုလို ျပဳလုပ္ေန ေလသည္။ ျဖတ္သြားသူတို႔၏ ဖိနပ္မွ ရႊံ႕စက္မ်ား သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဆီသို႔ လြင့္စင္လာျခင္းကို သူ သတိပင္မျပဳမိသလို ထိုင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

အသက္ ၇၈ ႏွစ္ အရြယ္ရွိ ယင္းအမယ္အို ေဒၚမိမိက “ေမာ္လၿမိဳင္မွာ သားတေယာက္ရွိေပမယ့္ ေခၽြးမက မၾကည္ျဖဴဘူး။ သူမ်ား မသဒၶါေရစာ မစားခ်င္လို႔ အဘြား သူတို႔ဆီမွာ သြားမေနတာပါ။ အခုေနတဲ့ အိမ္မွာ တရက္ကို ေနစရိတ္ ၁ ေထာင္ ေပးရတယ္။ အဘြား ေနမေကာင္း ျဖစ္ရင္လည္း သူတို႔ျပဳစုေပးတယ္။ မိသားစုေတြလို ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ” ဟု သူ႔ဘ၀ တစိတ္တပိုင္းႏွင့္ ေခတၱခိုကိုးရာ ေနရာအေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုသည္။

အဘြား ေဒၚမိမိ၏ ခင္ပြန္းသည္ သခ်ႋဳင္းတြင္ ေျမတူးသည့္ သုဘရာဇာ တဦးျဖစ္ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ ၁၃ ႏွစ္ခန္႔က ကြယ္လြန္ ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။

“အဲဒီတုန္းက အဘြားတို႔က ပဲခူးမွာေနတာ။ သူ တြင္းတတြင္း တူးရင္ ၃၅၀ ရတယ္။ အဘြားက ၁ ပတ္တခါ ရန္ကုန္ကိုလာၿပီး အလွဴခံတယ္။ ၃ ေထာင္ေလာက္ စုမိရင္ ျပန္သြားတယ္။ သူဆံုးသြားေတာ့ အဘြားတို႔ ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကို ေရာင္းၿပီး သူ႔ကို သၿဂႋဳဟ္ခဲ့တယ္” ဟု အဘြားေဒၚမိမိက ဆုိသည္။

အဘြားေဒၚမိမိသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ဇာတိျဖစ္ၿပီး ငယ္စဥ္က ၉ တန္းအထိ ေက်ာင္းေနဖူးသူ တဦးျဖစ္သည္။ သူ ၉ ႏွစ္ သမီးအရြယ္တြင္ ေဆးရံုသန္႔ရွင္းေရး ၀န္ထမ္း မိခင္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တြင္ ဆိုက္ကားနင္းေသာ ဖခင္ႏွင့္လည္းေကာင္း အသီးသီး ေသကြဲကြဲခဲ့ရၿပီး မိဘမဲ့ မိန္းကေလးတဦး အျဖစ္ ေနထုိင္ေနစဥ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ အရွက္ႏွင့္ ရင္းရသည့္ ဘ၀လမ္းၾကမ္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

“အဘြားငယ္ငယ္က ႀကီးလာရင္ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူနာျပဳျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္” ဟု သူက ဆုိသည္။

သူ၏ ပ်ိဳရြယ္စဥ္ ဘ၀မ်ားကို အေသးစိတ္ ျပန္ေျပာလိုဟန္မရွိသည့္ အဘြားသည္ ေစာင္းေနသည့္ ပလက္ေဖာင္းမ်က္ႏွာျပင္မွ သူ႔ထံသို႔ စီးက်လာသည့္ မိုးေရစီးေၾကာင္းမ်ားကို ထိုင္လွ်က္ပင္ ေရွာင္လိုက္၊ တိမ္းလိုက္ လုပ္ေနေလသည္။

အဘြား ေဒၚမိမိကဲ့သို႔ပင္ ေနာက္ အဘြားအိုတစ္ဦးမွာ ေဒၚတင္ရီျဖစ္သည္။ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ စြန္းစြန္းရွိသည့္ သူ႔ကို ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ဆူးေလ ရထားလမ္း ခံုးေက်ာ္တံတားေပၚတြင္ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနေသာ အေနအထားျဖင့္ ျမင္ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီ ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားသူ တဦးက အသက္ ၉ ႏွစ္ ၀န္းက်င္အရြယ္ရွိ ကေလးငယ္ တဦးအား လမ္းတဘက္ ဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္ကို ၾကည့္လွ်က္ တုန္ရီေနေသာ သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္။

“ေျမးရယ္၊ အဘြားကို မဖမ္းပါနဲ႔ေနာ္။ အဘြား သူေတာင္းစား မဟုတ္ပါဘူး။ အဘြားဒီမွာ မေတာင္းေတာ့ဘူးေနာ္။ သြားေတာ့မယ္ေနာ္” ဆိုသည့္ စကားလံုးမ်ားကို ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း သူ႔ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသူကို တုန္ရင္လွ်က္က ေတာင္းပန္ေနသည္။ သူ႔ အက်ႌ ႏြမ္းႏြမ္းေလးျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္၊ ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ ေတာင္းပန္လိုက္ျဖင့္ ထိုေနရာမွ ထြက္သြားဟန္ ျပင္ေနသည့္ ထိုအမယ္အို၏ လက္ထဲတြင္ မုန္႔အနည္းငယ္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီး ထည့္ထားသည့္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထုတ္ ေလးကို ကိုင္ထားသည္။

အဘြားေဒၚတင္ရီသည္ အဘြားေဒၚမိမိကဲ့သို႔ ယာယီခိုလႈံရန္ေနရာပင္ မရွိသူျဖစ္သည္။ သူညအိပ္သည့္ေနရာမွာ ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီးျဖစ္သည္။

“ည ရထားေစာင့္တဲ့ လူေတြနားမွာ အဘြားအိပ္တယ္။ မိန္းကေလး အေဖာ္ရွိမယ့္ေနရာမ်ဳိးကို အဘြားေရြးတယ္။ သူတို႔ ၾကားထဲမွာ အိပ္ေတာ့ ခရီးသည္မွတ္ၿပီး အဘြားကို လာမဖမ္းဘူး။ အဘြား ဒီလိုမေနခ်င္ဘူး။ အလုပ္ေလး တခု လုပ္ခ်င္တယ္။ ထမင္းစားရရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ အဘြား အလုပ္ လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္” ဟု မႈိင္းမႈန္ေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီး၏ စုလစ္မြန္းခၽြန္ ေခါင္မိုးမ်ားကို လွမ္းေငးလွ်က္ ေျပာသည္။

သားသမီး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရွိသည့္ၾကားက အိမ္ေထာင္ဘက္ အဘိုးအို ဆံုးပါးသြားခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္တိုင္း ေက်ာက္တန္း ၿမိဳ႕နယ္ရွိ တဦးတည္းေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူထံ ခိုလႈံေနခဲ့ရာမွ၊ အစ္ကိုက ထပ္မံ ဆံုးပါးသြားျပန္ရာ သူစိမ္းမ်ားကို ကရိကထ မေပးလိုေသာ အဘြားေဒၚတင္ရီသည္ လမ္းေပၚသို႔ ေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။

အမယ္အို ေဒၚမိမိႏွင့္ အဘြားေဒၚတင္ရီသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္၊ မိမိ ၀မ္းေရးအတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ လူစည္ကားရာ အရပ္မ်ားသို႔ လွည့္လည္ကာ အလွဴခံေနရသည့္ သက္ႀကီးရြယ္အို တခ်ိဳ႕ပင္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အုိႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိက်ေသာ စာရင္းဇယားမ်ားမရွိသလို၊ ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား မည္မွ်ရွိေနသည္ကိုလည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ စစ္တမ္း ေကာက္ယူထားျခင္း မရွိေပ။

အေရအတြက္ အတိအက် ျပရန္ခက္ခဲေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ လူစည္ကားရာ အရပ္မ်ားတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အို အလွဴခံမ်ား တိုးပြားလာသည္ကို ျမင္ေတြ႔ ေနရသည္။

တခ်ိဳ႕ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားက စံုတြဲလိုက္ျဖစ္သည္။ အဘိုးအို လက္ကိုဆြဲကာ အဘြားက တေရြ႕ေရြ႕လိုက္ပါလွ်က္ အလွဴခံ ေနသည့္ ျမင္ ကြင္းမ်ားကလည္း ရန္ကုန္တြင္ ျမင္ေတြ႔ရဖန္ မ်ားလာသည္။

ထို အဘိုးအဘြားအိုမ်ား ကဲ့သို႔ ခိုကိုးရာမိသားစု အရင္းခ်ာအရိပ္မွ ေ၀းကြာေနၿပီး အသက္ရွင္ ရပ္တည္ ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေရႊ႕ေျပာင္း က်င္လည္ေနရသည့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ရွိေနျခင္းသည္ ျမန္မာ့လူမႈ အသိုက္အ၀န္း၏ ယဥ္ေက်းမႈ စံႏႈန္း ေလ်ာ့က်လာျခင္းလားဟု ေမးခြန္းထုတ္ေနသူမ်ား ရွိေနသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ မိဘက သားသမီးကို အရြယ္သံုးပါးစလံုး ေစာင့္ေရွာက္ေပး သကဲ့သို႔၊ သားသမီးကလည္း အသက္အရြယ္ အိုမင္းလာေသာ မိဘမ်ား၊ ဘိုးဘြားမ်ားကို ျပန္လည္ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုေသာ ဓေလ့ျဖင့္ ေနထိုင္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္ရာ၊ ရန္ကုန္ လမ္းမမ်ား ထက္တြင္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ေရာက္လာသည့္ ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လာရျခင္းက ေကာင္းမြန္ေသာ လကၡဏာတရပ္ မဟုတ္ဟု သံုးသပ္သူမ်ားလည္း ရွိသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္ခန္႔က ေၾကးမံု သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေၾကာ္ျငာတကြက္က ဖတ္ရႈမိသူမ်ား၏ ႏွလံုးသားကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ခါ ခဲ့ၿပီး လူမႈကြန္ရက္မ်ား ေပၚတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့သည္။

“ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးစလံုးကို ေနစရာေပး လက္ခံမည့္ ညေစာင့္ လံုၿခံဳေရး၀န္ထမ္း လုပ္လိုပါသည္။ အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ဆရာမ” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ဆက္သြယ္ရန္ ဖုန္းနံပတ္ ထည့္ေပးထားသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ထိုႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေဟာင္း အဘိုးႏွင့္ အဘြားတို႔ ႏွစ္ဦးသည္ သူတို႔လိုခ်င္ေသာ အလုပ္ကိုရေလသလား၊ သူတို႔အတြက္ ေနစရာေလး တခု ရေလသလား မသိရေသာ္လည္း ထုိစဥ္က ၎တို႔ ခိုကိုးရာမဲ့၊ ေနစရာမဲ့ ျဖစ္ေနသည္ဆုိသည့္ အခ်က္မွာ အျငင္းပြားစရာ မရွိေပ။

တခ်ိဳ႕ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားမွာ ၀မ္းေရးအတြက္ အလွဴခံေနျခင္းမ်ား ရွိသကဲ့သို႔၊ တခ်ိဳ႕မွာ တန္ဖိုးနည္းလွေသာ ပစၥည္း အတိုအစကေလး မ်ားကို ေရာင္းခ်ၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕က မိသားစုမရွိ၊ သားသမီး ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမ မရွိ၊ တခ်ိဳ႕က သားသမီး ရွိေသာ္လည္း အားကိုးရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အခါတြင္ အဘြား ေဒၚမိမိကဲ့သို႔ ကိုယ့္မာန္ ကိုယ္တင္းကာ သားသမီး အရိပ္ မခိုလႈံလိုသူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား မ်ားေပၚတြင္ တြယ္ခ်ိတ္၊ နဖာကေလာ္၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား လမ္းညႊန္စာအုပ္ငယ္ စသည့္ တန္ဖိုးနည္း အသံုး အေဆာင္တခ်ိဳ႕ကို ေန႔စဥ္ ေရာင္းခ်ေနသည့္ အဘိုးအိုတဦးက “တေန႔ကို အဘိုးအတြက္ ၃ ေထာင္ေလာက္ က်န္တယ္။ အဘိုးသမီး အငယ္ဆံုးက ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသူေလ။ သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္ကို အဘိုးက ေထာက္ရတယ္။ အဘိုးအတြက္ မနက္စာကိုေတာ့ သားအငယ္က ေကၽြးတယ္။ ေန႔လယ္နဲ႔ ညစာကို အျပင္မွာ ၀ယ္စားတယ္။ သမီးက မလိမ္မာဘူး။ စာမႀကိဳးစားဘူး” ဟု သူ႔ဘ၀ကို ညည္းတြား ေျပာဆိုသည္။

ျမန္မာ့ မီးရထား႒ာန၏ ေအာက္ေျခ ၀န္ထမ္းတဦးျဖစ္သူ သားအငယ္၏ ၀န္ထမ္း လိုင္းခန္းတြင္ သူႏွင့္ သူ၏ သမီးငယ္ ေနထိုင္ခြင့္ရသျဖင့္ ေနစရိတ္ပူရန္ မလိုေၾကာင္းလည္း သူက ရွင္းျပသည္။

အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ဘိုးဘြားမ်ားအတြက္ ေန႔ပိုင္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာ (Day Care Centre) တခုကို လာမည့္ စက္တင္ဘာတြင္ ကမၻာေအး လူမႈ၀န္ထမ္း ဦးစီး႒ာနရံုးခ်ဳပ္၌ စတင္ဖြင့္လွစ္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း လူမႈ၀န္ထမ္း ဦးစီးဌာန သက္ႀကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရး လုပ္ငန္းဌာနခဲြမွ ညႊန္ၾကားေရးမႉးက ေျပာခဲ့သည္။

“အဓိကကေတာ့ သားသမီးေတြ အလုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ အိမ္မွာ အထီးက်န္ၿပီး တေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့ရတဲ့ ဘိုးဘြားေတြ၊ လူမႈေရးအရ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုေနတဲ့ ဘိုးဘြားေတြကို ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး လက္ခံသြားမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုလုပ္တာ
ပထမဆံုးပါ” ဟု ညႊန္ၾကားေရးမႉး ဦးေအာင္ေက်ာ္မိုးက ရွင္းျပသည္။

မရမ္းကုန္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ဖြင့္လွစ္မည့္ အဆိုပါ Day Care Centre တြင္ အဆိုပါ စင္တာႏွင့္ အနီးတ၀ိုက္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားမွ ရပ္ကြက္မ်ားမွ စာရင္းရယူၿပီး ဘိုးဘြား ၃၀ ေက်ာ္ကို ေရွ႕ေျပး အစီအစဥ္အျဖစ္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးသြားမည္ျဖစ္ကာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူဦးေရတိုးခ်ဲ႕ လက္ခံသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လာမည့္ ၂၀၁၄ – ၁၅ ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးတိုင္းအတြင္း ဖြင့္လွစ္ရန္ စီစဥ္ထားၿပီး ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း အားလံုးတြင္ တိုးခဲ်႕ လုပ္ေဆာင္သြားမည့္ အစီအစဥ္မ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း အထက္ပါ ပုဂၢိဳလ္ထံမွ သိရသည္။

ဘိုးဘြားမ်ားအတြက္ Day Care Centre တြင္ လမ္းေဘး၌ အလွဴခံ စားေသာက္ေနသည့္ ဘိုးဘြားမ်ား၊ အိမ္ေျခယာမဲ့ ဘိုးဘြားမ်ားကို လက္ခံဦးမည္ မဟုတ္ဘဲ အဆိုပါ ဘိုးဘြားမ်ားအား စည္းရံုးဆဲ အေျခအေနတြင္ပင္ ရွိေသးေၾကာင္း၊ စည္းရံုးဖူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ အိမ္ေျခယာမဲ့ ဘိုးဘြားတခ်ိဳ႕မွာ ဘိုးဘြားရိပ္သာမ်ားတြင္ ေနလိုသည့္ ဆႏၵ မရွိၾကေၾကာင္း ဦးေအာင္ေက်ာ္မိုးက ဆိုသည္။

“တခ်ိဳ႕ဘိုးဘြားေတြကို လိုက္ၿပီးစည္းရံုးတယ္။ တခ်ိဳ႕က ရိပ္သာမွာမေနခ်င္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ စည္းရံုးေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ၀န္ထမ္းအင္အားက တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ အဆင့္ပဲရွိတယ္။ ခရိုင္နဲ႔ ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ မရွိဘူး။ လူအင္အား မလံုေလာက္ဘူး။ အခုေတာ့ ၀န္ႀကီးကို ဖြဲ႔စည္းပံုတိုးခ်ဲ႕ဖို႔ တင္ျပထားတယ္။ ဒါဆိုရင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔လုပ္ႏိုင္မယ္” ဟု လူမႈ၀န္ထမ္း ဦးစီးဌာန ရံုးခ်ဳပ္မွ ညႊန္ၾကားေရးမႉး ဦးေအာင္ေက်ာ္မိုးက ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ အစီအစဥ္ကို ေျပာသည္။

ထို႔အျပင္ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီး႒ာနႏွင့္ Help Age Internationalတို႔ပူးေပါင္းကာ အထက္ျမန္မာျပည္ရွိ ျပင္ဦးလြင္၊ အရာေတာ္ႏွင့္ မလႈိင္ၿမိဳ႕ နယ္မ်ားရွိ ေက်းရြာ ၁၀၀ ေက်ာ္၊ ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီးရွိ ၿမိဳ႕နယ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီးအတြင္းရွိ တခ်ိဳ႕ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ဘိုးဘြားမ်ားအတြက္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး စီမံခ်က္မ်ားကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွ စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း အထက္ပါပုဂၢိဳလ္က ဆက္လက္ေျပာသည္။

လက္ရွိတြင္ တႏုိင္ငံလုံး၌ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ တည္ေထာင္ေသာ သက္ႀကီးရြယ္အို မ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးလွ်က္ ရွိသည့္ ရိပ္သာေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ဘိုးဘြားစုစုေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ထားေၾကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ လူမႈ၀န္ထမ္း၊ ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရး ၀န္ႀကီး႒ာနမွ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စာရင္းဇယားမ်ား အရ သိရသည္။

တခ်ိဳ႕ ဘိုးဘြားမ်ားမွာ မိသားစု ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရွိ၊ ခိုကိုးရာ အသိုက္အၿမံဳမဲ့၊ စား၀တ္ေနေရး ခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ အေျခအေန မ်ိဳးျဖင့္ ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ျဖတ္သန္း ေနရေသာ္လည္း စားခ်ိန္အိပ္ခ်ိန္၊ ဘုရား၀တ္ျပဳခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ စသျဖင့္ အခ်ိန္ အကန္႔ အသတ္မ်ား၊ စည္းမ်ဥ္းမ်ား ရွိသည့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ မ်ားတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္လိုစိတ္ မရွိၾကသည္ကို ေတြ႔ရေၾကာင္း Save The Age မွ ကိုရီးက ရွင္းျပသည္။

ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအား ရာသက္ပန္ေစာင့္ေရွာက္မႈ အစီအစဥ္မ်ားကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ Save The Age အဖြဲ႔မွ တာ၀န္ရွိသူတဦးျဖစ္သည့္ ကိုရီးက “ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရိပ္သာေတြမွာ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ၊ ေထာက္ခံခ်က္ ေတာင္းတာေတြ ရွိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းသြားပို႔လို႔ လက္ခံႏုိင္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြ ရွိသင့္တယ္။ ရိပ္သာလည္း မဟုတ္၊ အိမ္လည္း မဟုတ္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေလးေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ေတြမွာလည္း စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ ေလွ်ာ့သင့္တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အႏွံ႔အျပားရွိ လမ္းမမ်ားထက္တြင္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလွဴခံေနသည့္ သက္ႀကီးရြယ္အို မ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ေကာင္းမြန္၍ စနစ္က်ေသာ အစီအမံမ်ား မရွိသည္ကိုလည္း အဘြားေဒၚမိမိ၏ ေျပာျပခ်က္အရ သိႏိုင္သည္။

“အဘြားကို စည္ပင္ကဖမ္းၿပီး ေမွာ္ဘီ ၀ါးနက္ေခ်ာင္းကို ပို႔ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ အဘြားလို လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ စားရေသာက္ရ တာလည္း ဆားပါလို႔ ငပိမပါ၊ ငပိပါလို႔ ဆားမပါ၊ အိပ္ရတာကလည္း ေခါင္းအံုးရွိလို႔ ေစာင္မရွိ၊ ေစာင္ရွိလို႔ ေခါင္းအံုးမရွိ။ ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡ ေရာက္ပါတယ္။ အဘြားအခုလို ေနရေပမယ့္ အဘြား၀င္ေငြနဲ႔ ၀ါဆိုသကၤန္းလည္း ကပ္ႏိုင္တယ္။ အဘြားကိုလွဴတာထဲက သူမ်ားကိုလည္း အဘြားက ျပန္လွဴတယ္” ဟု ေဒၚမိမိက ေျပာသည္။

ရန္ကုန္-ျပည္လမ္းမွ လမ္းတဘက္သို႔ ဖဲ့ဆင္းသြားၿပီး ၇ မိုင္ေက်ာ္ခန္႔ ေ၀းသည့္ ေနရာတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လမ္းမမ်ားေပၚမွ ေခၚေဆာင္လာသည့္ အိမ္ေျခယာေျခမဲ့ မိသားစုမ်ား၊ ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို ထားသည့္ ၀ါးနက္ေခ်ာင္း စခန္းရွိၿပီး ထိုစခန္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီႏွင့္ လူမႈ၀န္ထမ္း ဦးစီးဌာနတို႔ ပူးေပါင္း ဖြင့္လွစ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

အစိုးရမဟုတ္ေသာ ျပည္တြင္း အရပ္ဖက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း မ်ားက တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ ရိပ္သာမ်ား ရွိေသာ္လည္း အခက္ အခဲမ်ားစြာရွိေနေၾကာင္း Save The Age မွ ကိုရီးက ေျပာသည္။

“အစိုးရမွာလည္း လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အစိုးရခ်ည္း အားကိုးေနမယ့္အစား လူတိုင္း၊ ရပ္ကြက္တိုင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္က မေစာင့္ေရွာက္ တာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ အခု သက္ႀကီးရြယ္အို ကူညီေပးေရး လုပ္ေနတဲ့လူေတြမွာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့၊ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ မပါလာဘူး။ အဲဒီလို လူေတြက ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ပံ့လိုက္ရင္ အဆင္ေျပမယ္” ဟု သူက ဆက္လက္ေျပာသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ ျပည္တြင္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အရပ္ဖက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အနည္းငယ္ သာရွိၿပီး ၎တို႔မွာ သန္လ်င္ သဘာ၀တရားရိပ္သာ၊ ဆည္းဆာရိပ္ ဂိလာနယ ဘိုးဘြားမ်ား ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြ႔ဲ၊ ေမတၱာရိပ္ႏွင့္ Save The Age သက္ႀကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ ေထာက္ပ့ံေရး ပရဟိတ လူငယ္မ်ားအသင္းတို႔ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

သန္လ်င္ သဘာ၀တရားရိပ္သာသည္ ခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြား ၁ ေထာင္ေက်ာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ ေပးထားသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ ဆည္းဆာရိပ္ ဂိလာနယ ဘိုးဘြားမ်ား ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖြဲ႕သည္လည္း သန္လ်င္ ၿမိဳ႕နယ္တြင္တည္ရွိၿပီး အသက္အရြယ္ အိုမင္း၍ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ကာ ခိုကိုးရာမဲ့ေနေသာ ဘိုးဘြားမ်ားအား မိသားစု ပံုစံျဖင့္ ၾကင္နာယုယမႈ ေပးရန္ ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ရိပ္သာငယ္ တခုျဖစ္သည္။ လတ္တေလာတြင္ အသက္ ၇၀ ႏွင့္အထက္ ဘုိးဘြား ၆၄ ဦးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးလွ်က္ ရွိသည္။ သားသမီး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမရွိ၊ ဆင္းရဲ ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး ခိုလႈံရာ ကင္းမဲ့ေနေသာ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ ဂိလာန သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ားအတြက္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ တခုတည္းေသာ ရိပ္သာဟု ဆိုႏိုင္သည္။

ေစာင့္ေရွာက္မႈ ခံယူရန္ လိုအပ္ေနသည္ဟု စာရင္းေပးထားသည့္ ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ထပ္တိုး လက္ခံႏုိင္မည့္ ေနရာ အလံုအေလာက္ မရွိျခင္းက ဆည္းဆာရိပ္၏ အခက္အခဲ တခုျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရသည္။

“တေယာက္ ေနရာလြတ္မွ ေနာက္တေယာက္ကို လက္ခံရတဲ့အတြက္ ေနရာမလြတ္ခင္မွာ တခ်ိဳ႕ ဘိုးဘြားေတြက အဖိတ္ အစဥ္ ျဖစ္သြားၾကၿပီေလ။ အခု ေလာေလာဆယ္မွာ ဒီကိုလာဖို႔အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ ဘိုးဘြားက အနည္းဆံုး ၂၀ ရွိတယ္” ဟု ဆည္းဆာရိပ္ တည္ေထာင္သူ တဦးျဖစ္သည့္ စာေရးဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္က ေျပာသည္။

“အစိုးရပိုင္းကေရာ၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္း ေတြပါ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြ အတြက္ လုပ္ေပးဖို႔ လုိအပ္တယ္။ တကယ့္ မိသားစုေတြကလည္း မိဘေတြကို တကယ္ ေစတနာထားၿပီး ရုပ္ပိုင္းေရာ၊ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာေတြကိုပါ ဂရုစိုက္ဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္မွာ မိဘေတြကို ကရိကထေတြ ေပးခဲ့ၿပီး ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ ပစ္ပယ္ခ်င္ လာတာေတြ ရွိတယ္” ဟု ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္က ဆက္လက္ေျပာသည္။

တခ်ိဳ႕က ေငြေၾကး က်ပ္တည္းဆင္းရဲမႈ၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ မ်ားေၾကာင့္ မိဘမ်ားအား ပစ္ပယ္သျဖင့္၊ လမ္းမေပၚသို႔ ေရာက္လာ ရသည့္ သက္ႀကီးရြယ္အို မ်ားသည္ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ က်ဆင္းေနၾကရရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုလံုးတြင္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း၊ အစိုးရႏွင့္ အကူအညီ ေပးေရး အဖြဲ႔အစည္း မ်ားတြင္သာ တာ၀န္ရွိျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ မိသားစု အခ်င္းခ်င္း ၾကားတြင္လည္း တာ၀န္ရွိေၾကာင္း သူက ဆုိသည္။

“သားသမီးကိုယ္တိုင္က မိဘကို ရိပ္သာေရွ႕လာခ်ခဲ့တာမ်ိဳး ရွိတယ္။ တေလာက က်ီေတာ္ လမ္းေထာင့္မွာ လူရည္သန္႔ ႏွစ္ေယာက္က ကားနဲ႔လာၿပီး အဘိုးတေယာက္ကို ပစ္ထားတယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းၾကားလို႔ သြားေခၚရတယ္။ ေရာက္စက စကား မေျပာႏုိင္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳစုၿပီး ေနျပန္ေကာင္းလာေတာ့ စကားေျပာတာ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာတယ္။ ပညာတတ္ တေယာက္ပဲ။ သူငယ္စဥ္က သူမ်ား အေပၚမွာ ဆိုးခဲ့လို႔ အမ်ားက ဒဏ္ခတ္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူတို႔တေတြဟာ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အရင္က ဆိုးခဲ့တာေတြကို ျပန္ေျပာမေနၾကပါနဲ႔ေတာ့။ မွ်ားပစ္တဲ့သူကို မရွာၾကပါနဲ႔ေတာ့။ မွ်ားဒဏ္ရာကိုပဲ ကုေပးၾကဖို႔ သင့္ပါတယ္” ဟု ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္က အေတြ႔အႀကံဳ တခုႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္၍ ေျပာျပသည္။

ထို႔အျပင္ ဘိုးဘြားရိပ္သာ အေရအတြက္ မ်ားျခင္း၊ နည္းျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ “ပုဂၢလိက ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ ဖြင့္ဖို႔က အခက္အခဲ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးဘြားေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေနရာေတြ ရွိေနတာပဲ ဆိုၿပီး တာ၀န္မဲ့ သားသမီးေတြ ေပၚမလာေစခ်င္ဘူး” ဟု သူက ဆုိသည္။

Save The Age သက္ႀကီး ရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေရး ပရဟိတ လူငယ္အသင္းမွာ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ားမွ တဆင့္ ေတြ႔ရွိခင္မင္သည့္ ၀ါသနာတူ လူငယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး အဖြဲ႔ငယ္ တခုျဖစ္သည္။ ထိုအဖြဲ႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အႏွံ႔တြင္ ေနထိုင္သည့္ မိသားစု ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရွိေသာ အသက္ ၆၅ ႏွစ္ႏွင့္ အထက္ ပစ္ပယ္ခံ ဘိုးဘြားမ်ားအား ကြင္းဆင္း ေလ့လာကာ ရာသက္ပန္ ေထာက္ပံ့မႈေပးလွ်က္ ရွိၿပီး လတ္တေလာ တြင္ ဘိုးဘြား ၃၃ ဦးအား ေစာင့္ေရွာက္ေပးလွ်က္ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

“ကေလးသူငယ္ေတြ အတြက္ လုပ္ေပးေနတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အတြက္ လုပ္ေပးမယ့္သူ ရွားတယ္။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ ျပည္ပ NGO ေတြကလည္း သက္ႀကီးရြယ္အို အတြက္ လုပ္ေနတာမရွိဘူး” ဟု ကိုရီးက ေျပာသည္။

လမ္းေပၚတြင္ အလွဴခံေနသည့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား အနက္ တခ်ိဳ႕မွာ အမွန္တကယ္ မိသားစုမဲ့၊ ခိုကိုးရာမဲ့ ေနသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ တခ်ိဳ႕မွာ သားသမီးမ်ားက မိဘမ်ား၏ ၀င္ေငြကို အဆင္သင့္ စားေနသူမ်ားလည္း ရွိေနျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕ ဘိုးဘြားမ်ားကို သူစိမ္းမ်ားက ေနစရာေပး၊ စားစရာေကၽြးကာ တေန႔တာ ၀င္ေငြမ်ားကို ျပန္အပ္ရသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း ရွိသည္။ သက္ႀကီးရြယ္အို လူကုန္ကူးခံရျခင္း တနည္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။

“လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေရေျမာင္းတခုေပၚမွာ အိမ္ေလး ေဆာက္ၿပီး တေယာက္တည္းေနတဲ့ အဘြားတေယာက္ကို က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔က သြားၿပီး အိမ္ျပင္ေပးတယ္။ ရပ္ကြက္က လာကူညီေပးတဲ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္တို႔က ညေနက်ေတာ့ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္။ ေနာက္ေန႔ ထပ္သြားေတာ့ အဲဒီလူေတြ က်ေနာ္တို႔ကို လာမကူညီေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ ေမးေတာ့ အဲဒီ ရပ္ကြက္က ဆယ္အိမ္မႉးက မေန႔က မုန္႔ဖိုးေပးတာမွာ သူ႔အတြက္ ေ၀စု မပါလို႔ အဲဒီလူ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သြားမကူညီရဘူး ဆိုၿပီး ဖိအားေပးတယ္တဲ့” ဟု လူမႈပတ္၀န္းက်င္၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈ လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎၏ အေတြ႔အႀကံဳတခုကို ကိုရီးက ျပန္လည္ ရွင္းျပသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ဇူလိုင္ ၁၁ ရက္ေန႔က ေနျပည္ေတာ္၌ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကမၻာ့လူဦးေရေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ဒုတိယသမၼတ ေဒါက္တာ စိုင္း ေမာက္ခမ္းက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား လ်င္ျမန္စြာ တိုးပြားလာျခင္းေၾကာင့္ ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္ေသာ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးဆိုင္ရာ အခက္အခဲမ်ားကို ေျဖရွင္းႏုိင္ရန္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားသင့္ေၾကာင္း၊ လာမည့္ ၂ ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အို ပါ၀င္မႈႏႈန္းမွာ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ တိုးျမင့္လာမည္ဟု ခန္႔မွန္းထားေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တျခားႏိုင္ငံမ်ားကဲ့သို႔ သက္ႀကီးရြယ္အို အလြန္အမင္း မ်ားျပားသည့္ ျပႆနာကို ရင္မဆိုင္ရ ေသးေသာ္လည္း ေနာင္ လာမည့္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားတြင္ ယင္းျပႆနာကုိ ရင္ဆုိင္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တုိးပြားလာမည့္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား အားလုံး ဂုဏ္သိကၡာ ရွိရွိႏွင့္ သြက္လက္ က်န္းမာၿပီး လုံၿခံဳစိတ္ခ် ရေသာ ဘဝမ်ဳိးျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္း ႏုိင္မည့္ အစီအစဥ္ကုိ လူမႈဝန္ထမ္းဦးစီးဌာနမွ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား အတြက္ အဓိက လုပ္ငန္းစဥ္ တရပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ လွ်က္ရွိေၾကာင္း လူမႈ၀န္ထမ္း ဦးစီး႒ာနက ထုတ္ျပန္ထားသည္။

ထို႔အျပင္ အနာဂတ္ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေစာင့္ေရွာက္ေရး လုပ္ငန္းသည္ သမားရုိးက် ဘုိးဘြားရိပ္သာမ်ား ထူေထာင္ ေစာင့္ေရွာက္သည့္ လုပ္ငန္းစနစ္ တခုတည္းႏွင့္ လုံေလာက္မႈ မရွိသည့္အတြက္ တျခား နည္းစနစ္ မ်ားကုိလည္း ရွာေဖြ ေဆာင္ရြက္လွ်က္ ရွိေၾကာင္း ဦးစီး႒ာန၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ သိရသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အာဆီယံ-ကုိရီးယား အိမ္တုိင္ရာေရာက္ သက္ႀကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ ေရးအစီအစဥ္ကို ေဆာင္ရြက္လွ်က္ ရွိၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အာရွ-ပစိဖိတ္ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံ ၂၈ ႏိုင္ငံမွ သက္ႀကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရး လုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္မ်ား ႏွင့္သက္ႀကီး ရြယ္အို စုစုေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္ ခဲ့သည့္ ညီလာခံတခုကိုလည္း ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

ယင္းေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ညီလာခံသုိ႔ တက္ေရာက္ လာေသာ အာရွ-ပစိဖိတ္ ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံမ်ား၏ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဆုိင္ရာ မူဝါဒမ်ား၊ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေစာင့္ေရွာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ စသည့္ အေတြ႕အႀကဳံ မ်ားကုိ ဖလွယ္ခြင့္ ရရွိခဲ့ေၾကာင္းလည္း လူမႈ၀န္ထမ္း ဦးစီး႒ာနမွ သိရသည္။

ၿခံဳငံုၾကည့္ရမည္ ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ခိုကိုးရာမဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရး အစီအစဥ္မ်ားသည္ လံုေလာက္မႈမရွိ၊ စနစ္က်မႈမရွိ ေသးဘဲ အမ်ား ပူးေပါင္းပါ၀င္ရန္ အေရး တႀကီးလိုအပ္ေနသည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။

မၾကာေတာ့မည့္ ႏွစ္ပိုင္းတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုဦးေရ ျမင့္မားလာမည့္ အေျခအေနကို မလႊဲမေသြ ရင္ဆုိင္ၾကရမည္ျဖစ္ရာ အဘြားေဒၚမိမိႏွင့္ အဘြားေဒၚတင္ရီကဲ့သို႔ ခိုကိုးရာ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ အရြယ္မ်ား မည္မွ် ထပ္ေပၚလာ ဦးမည္ကို မသိႏိုင္ေပ။

Posted in: ေဆာင္းပါးမ်ား