ေပးကမ္းၿခင္း ( ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက )

“ဒါနဥၥ ဓမၼစရိယာစ “တဲ႔။ ေပးကမ္းၿခင္းသည္ ေအာင္ၿမင္ေၾကာင္း။ ေပးကမ္းၿခင္းသည္ ၿပည္႔စံုေၾကာင္း။ ေပးကမ္းၿခင္းသည္ တုိးတက္ေၾကာင္း၊ ၾကီးပြားေၾကာင္း။

ပထမတစ္ခု စဥ္းစားၾကည္႔မယ္။ ကိုယ္႔မွာပိုေနတယ္။ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။ တၿခားတစ္ေယာက္မွာ လုိေနတယ္။ ခ်ိဳ႔တဲ႔ေနတယ္။ ဒီပစြွည္းက ကိုယ္မသံုးလည္း ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သံုးလည္းမသံုးပါဘူး။ အဲ႔ဒါကို ေပးတာေကာင္းသလား ။ မေပးပဲထား တာေကာင္းသလား။

ကိုယ္႔အိမ္မွာ ကိုယ္မသံုးဘဲထားတဲ႔ပစြွည္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနမလဲ။ ၿမန္ၿမန္သာေပးလိုက္ေတာ႔။ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ ခက္သားပဲေနာ္။ ေပးခ်င္ရက္နဲ႔ ယူမယ္႔လူမရွိလုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနတယ္။ ဒါကေတာ႔ ပစၥည္းအေနနဲ႔ ေၿပာၿပတာပါ။ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္ေပးနုိင္တာကို ေပးဖို႔လုိတယ္။ ေပးနုိင္တဲ႔စိတ္နဲ႔ မေပးနုိင္တဲ႔စိတ္ ဒီလုိစိတ္ထားႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည္႔လုိက္စမ္းပါ…. ဘယ္စိတ္က အဆင္႔အတန္း ၿမင္႔သလဲ။ ေပးနုိင္တဲ႔စိတ္က အဆင္႔အတန္းၿမင္႔တယ္ေနာ္။

ေအာင္ၿမင္ေရးနဲ႔ပက္သက္တဲ႔စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ဖူးတယ္။ ေအာင္ၿမင္တဲ႔ပုဂၢိဳလ္ေတြ အေၾကာင္း လည္း အမ်ားၾကီဒဖတ္ဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႔ပညာရွင္ေတြက ဘယ္လုိေၿပာသလဲ ဆုိေတာ႔…

ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆိုတာထက္ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေပးနုိင္တယ္ဆုိတာက ကိုယ္႔ေအာင္ၿမင္မွဳကို ပိုၿပီးေတာ႔ေဖာ္ၿပပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ၿမင္တယ္ဆိုတာ လူသားေတြအတြက္ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးေဆာင္ရြက္နုိင္လဲဆုိတာ ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ တိုင္းတာရမွာ။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆိုတာကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ တုိင္းတာလို႔မၿဖစ္ဘူး။

ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သူမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္

လူတစ္ေယာက္က အလုပ္လုပ္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္။ Million နဲ႔ခ်ိီၿပီးရတယ္ ဆိုပါေတာ႔။ တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးဘူး။ သူမ်ားလည္း မေပးဘူး။ သူလည္းမစားဘူး။ သိမ္းထားတယ္ဆိုပါေတာ႔။ အဲ႔ဒီလူဟာ ေအာင္ၿမင္တဲ႔သူလုိ႔ ဆိုနုိင္မလား ။ မဆိုနုိင္ဘူးေနာ္။

ကိုယ္ရွာေဖြလုိ႔ရတာကို ကိုယ္႔အတြက္လည္းပဲသံုးစြဲဖို႔ထားရမွာပဲ။ တစ္ၿခား ေပးသင္႔ေပးထုိက္တဲ႔သူေတြကိုလည္းပဲ ေပးရမွာပဲ။ အဲ႔ဒီလုိေပးနုိင္တဲ႔စိတ္ထားဟာ တကယ္အဆင္႔အတန္းၿမင္႔တဲ႔ စိတ္ထားၿဖစ္တယ္။

ေတြ႔ကရာလူအကုန္လံုးကို ေလ်ွာက္ေပးရမယ္လုိ႔ ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး။ ရွိသမ်ွ အကုန္လံုးေပးလုိက္ရမယ္လုိ႔ ေၿပာတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ထိုက္သင္႔သေလာက္ေပးရမယ္ ။ ေပးသင္႔တဲသူကိုေပးရမယ္။ ေပးတာလည္း ဉာဏ္ေလးနည္းနည္းေတာ႔ သံုးရေသးတာေပါ႔။

အဲဒီလုိ ကိုယ္မွာလည္း ပိုေနတယ္။ တစ္ဖက္သားမွာလည္း တကယ္လုိေနတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္က ေပးလုိက္ရ လုိ႔ တစ္ဖက္သားမွာ အဆင္ေၿပသြားတာကို စိတ္ခ်မ္းသာကိုယ္ခ်မ္းသာ ၿဖစ္သြားတာကို ၿမင္ေတြ႔ရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေလာကမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔အထဲမွာ ကိုယ္ေၾကာင္႔ သူမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာ သြားတာ တစ္ခုလည္း ပါတယ္ေနာ္။


သီလေစာင္႔ထိန္းၿခင္းသည္ပင္လ်ွင္ ၾကီးမားေသာဒါန

ေပးနုိင္တဲ႔စိတ္ဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာတဲ႔စိတ္ပဲ။ မေပးနုိင္တဲ႔စိတ္ဟာ မြဲေနတဲ႔စိတ္ပဲ။ လူခ်မ္းသာေသာ စိတ္နဲ႔ လူမြဲစိတ္ ဒီနွစ္ခု စဥ္းစား ၾကည႔္ေနာ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ မေပးနုိင္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီစိတ္ဟာ မြဲေနတဲ႔စိတ္ ဆင္းရဲတဲ႔စိတ္ ခ်ိဳ႔တဲ႔စိတ္။ နည္းသည္ ၿဖစ္ေစ မ်ားသည္ၿဖစ္ေစ ကိုယ္႔မွာရွိတာကို သူတစ္ပါးကို ေပးနုိင္တယ္ မ်ွနိုင္တယ္ဆိုရင္ အဲ႔ဒီစိတ္က ခ်မ္းသာတဲ႔စိတ္။

ဒီလုိေပးၿခင္းဟာ ကိုယ္ရဲ႔စိတ္ထားကုိ ၿမွင္႔ေပးတာၿဖစ္တယ္။ တစ္နည္းအားၿဖင္႕ ေပးၿခင္းဟာ စြန္႔လြႊတ္ၿခင္းပ ဲေနာ္။ ဥပမာ သံဃာေတာ္ေတြကို တစ္ခုခုလွဴတယ္၊ ကပ္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ႔အရာ အေကာင္းဆံုး အရာကို လွဴလုိက္တာပဲေနာ္။ ဆြမ္းဆိုလည္းပဲ အေကာင္းဆံုးကို စီစဥ္ၿပီးမွ သြားလွဴလုိက္တာပဲေနာ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆုိင္တဲ႔အရာတစ္ခုကို ေပးလုိက္တယ္။ လွဴလုိက္တယ္၊ စြန႔္လုိက္တယ္။ ကုိယ္႔ရဲ႔ပိုင္ဆုိင္မွဳ႔ကို စြန္႔လႊတ္လုိက္တာေနာ္။

ဘုန္းၾကီးက စဥ္စားၾကည္႔တယ္။ ကုသိုလ္တရားမွန္သမ်ွ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ႔ အဓိပၸာယ္ေကာက္လုိက္ရင္ စြန႔္လႊတ္ၿခင္းပါပဲ။ ဒါနဆုိလည္း စြန္႔လႊတ္ၿခင္းပဲ၊ သီလဆုိလည္းပဲ စြန္႔လႊတ္ၿခင္းပါပဲ။ သူ႔အသတ္က ိုသတ္မဲ႔ အစား မသတ္ေတာ႔ဘူး။ သူ႔ကို ေဘးမဲ႔ေပးလုိက္တယ္။ အဲလုိအဓိပၸာယ္ ေကာက္ၾကည္႔စမ္းပါ။ သူမ်ားပစၥည္းကို ခိုးယူခ်င္တာ မယူဘူး။ မယူၿခင္းသည္ပင္လွ်င္ တစ္ဖက္သားကို စိတ္မဆင္းရဲေအာင္ လုပ္လုိက္တာေနာ္။ ကိုယ္ေၾကာင္႔ သူတစ္ပါး စိတ္မဆင္းရဲေတာ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ငါးပါးသီလကို မဟာဒါန လုိ႔ေတာင္ သံုးထားတာ။ ပါ႒ိစာေပမွာ ရွိတယ္။

သီလေစာင္႔ထိန္းၿခင္းသည္ပင္လွ်င္ ၾကီးမားေသာဒါန ၿဖစ္တယ္။ သူတစ္ပါးကို ေဘးကင္းၿခင္း၊ စိုးရိမ္ကင္းၿခင္းကုိ ေပးတာေနာ္။ အကယ္၍ လူတုိင္း ငါးပါးသီလၿမဲေနရင္ ဘယ္ႏွယ္႔ေနမလဲ။ လူေတြအားလံုး ေဘးရန္ကင္းေနမွာ။


ဒါနကလည္း ေပးၿခင္းဆုိတဲ႔အဓိပၸာယ္ပါသလုိ သီလေတာင္မွ ေပးၿခင္းဆုိတဲ႔ အဓိပၸါယ္ပါေနတယ္။ ေဘးရန္ကင္းၿခင္း ။ ေၾကာင္႔ၾကမွဳ႔ ကင္းၿခင္း၊ စိုးရိမ္မွဳကင္းၿခင္းကို ေပးလုိက္တာ ။ အဲ႔ဒါ ပိုေတာင္ ၿမင္႔ၿမတ္တဲ႔ ေပးၿခင္းၿဖစ္သြားတယ္။

ဘုန္းၾကီးဆုိရင္ တပည္႔ေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ဆံုးမသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ သင္ေပးလဲ ဆိုရင္ ကားေမာင္းသြားေနရင္းနဲ႔ ေနာက္ကားက ေက်ာ္တတ္ခ်င္ရင္ လမ္းေပးလုိက္ပါ။ အဲ႔ဒါလည္း ငါသူ႔ကို ဒါန တစ္ခုေပးလုိက္တာလုိ႔ ယူဆလုိက္ပါ။ ဒါလည္းပဲ ေပးၿခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ လမ္းေပးလုိက္တာ ဘယ္သူမွ လမ္းကိုမပိုင္ပါဘူး။ သြားခြင္႔ေပးလိုက္တာ။ သူသြားပါေစ။ လမ္းပိတ္ၿပီးေတာ႔ မေမာင္းပါနဲ႔။ ေနာက္က ေက်ာ္တတ္ ခ်င္တဲ႔သူေတြကို လမ္းေပးလုိက္ပါ။ အဲဒီလုိ တစ္ေနတာအေတာအတြင္းမွာ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ကိုယ္လုပ္လုိ႔ရတဲ႔ ေပးကမ္းၿခင္းေတြက အမ်ားၾကီးရွိတယ္။

အသိအမွတ္ၿပဳလုိက္တာလည္း ေပးၿခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အသိအမွတ္ၿပဳလိုက္တာလည္း ေပးၿခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ပစၥည္းေပးမွ ေပးတယ္လုိ႔ မယူဆဘူး။ လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔တဲ႔အခါ အၿပံဳးေပးလုိက္တာကိုက ဒါ ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးရွိ တယ္ေနာ္။

တစ္ေန႔တာအတြင္းမွာ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ကိုယ္ ေပးနုိင္တာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည္႔။ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ လမ္းက်ပ္ေနတယ္ဆိုရင္ လမ္းဖယ္ေပးလုိုက္ပါ။ သူသြားပါေစ။

ေပးနုိင္တဲ႔စိတ္ မ်ားမ်ားေမြးပါ။ အဲဒီလုိေမြးနုိင္တဲ႔လူဟာ သူ႔စိတ္ထားၿမင္႔လာမယ္။ စိတ္ထားၿမင္႔လာရင္ စိတ္ထားနဲ႔တန္တဲ႔ဘဝကို ရမယ္။ ဒီစကားကို ဘုန္းၾကီးကေၿပာတာ အၾကိမ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားၿပီ။ ကိုယ္စိတ္ထားနဲ႔တန္တဲ႔ဘဝကို ရမွာပါ။ မတန္တဲ႔ဘဝကိုေတာ႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

စိတ္ထားနိမ္႔ရင္ ၿမင္႔ၿမတ္တဲ႔ဘဝကို မရဘူး.။ စိတ္ထားၿမင္ၿမတ္ရင္ ၿမင္႔ၿမတ္တဲ႔ အသိဉာဏ္မ်ိဳးကို ရမယ္။ စိတ္ထားနိမ္႔ရင္ ၿမင္႔ၿမတ္တဲ႔ အသိဉာဏ္ကို မရနုိင္ဘူး။

(ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ၏ မဂၤလာတရားေတာ္ စာအုပ္ မွ)

Posted in: တရားေတာ္/ဆံုးမစာ