ဂါရ၀ျဖင့္

ကၽြန္ေတာ္ဗိုလ္မွဴးဘ၀က ကြပ္ကဲမႈဌာနခ်ဳပ္တစ္ခုရဲ့ တပ္မွဴးၾကီးလက္ေအာက္မွာ စစ္ဦးစီးအရာရိွအျဖစ္ အမႈ ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ တပ္မွဴးၾကီးထံေရာက္လာေသာ စာေတြ၊ သူက ပို႕တဲ့စာေတြကို မွတ္ပံုတင္ထားရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပ္မေတာ္မွာ ႏွစ္စဥ္လြတ္လပ္ေရးေန႕ သ၀ဏ္လႊာမ်ားအျပန္အလွန္ေပးပို႕ေသာ အစဥ္အလာရိွသည္။ တပ္ရင္း၊တပ္ဖြဲ႕၊ဌာနခ်ဳပ္အားလံုးက ကိုယ္စီလြတ္လပ္ေရးေန႕ သ၀ဏ္လႊာမ်ားရိုက္ႏိွပ္ျပီး အထက္တပ္ဖြဲ႕မ်ား၊ အထက္ အရာရိွမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တပ္ဖြဲ႕မ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အရာရိွမ်ားထံ ေပးပို႕ၾကသည္။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္တပ္မွဴးၾကီးထံေရာက္လာေသာ သ၀ဏ္လႊာေတြကို စုစည္းတင္ျပရသလို သူေပးပို႕ မည့္ သ၀ဏ္လႊာမ်ားကိုလည္း စီစဥ္ေပးရသည္။ အဲဒီမွာ တပ္မွဴးၾကီးရဲ့ထူးျခားမႈကို သတိျပဳမိသည္။ သူ႕ထံေရာက္လာ ေသာ သ၀ဏ္လႊာမ်ားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္သလို သူပို႕မည့္ သ၀ဏ္လႊာမ်ားကိုလည္း သူကိုယ္တုိင္ ေရးသားလက္မွတ္ ထိုးသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တပ္ရင္းမွဴးေလာက္ျဖစ္လာလွ်င္ပင္ ေလးစားစြာျဖင့္ ဆိုသည့္ စာသားႏွင့္ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ အရာရိွ၊ အရာခံအၾကပ္ တပ္သားမ်ားဆိုသည္ စာသားကို တံဆိပ္တံုးလုပ္ျပီး သ၀ဏ္လႊာမွာရိုက္ႏိွပ္ေပးပို႕ ေလ့ရိွရာ တပ္မွဴး ၾကီး၏ အျပဳအမူက အထူးအဆန္းျဖစ္ေနသည္။

ဒါနဲ႕ သူေရးသားလက္မွတ္ထိုးထားေသာ သ၀ဏ္လႊာမ်ားကို စာအိပ္တြင္းထည့္ရင္း ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အခုလိုေတြ႕ရသည္။

လက္ေအာက္တပ္ဖြဲ႕မ်ားရဲ့တပ္မွဴးမ်ားထံေပးပို႕ ေသာ သ၀ဏ္လႊာမွာဆိုလွ်င္ သင့္ရဲေဘာ္ ဟု ေရးျပီး လက္မွတ္ထိုး သည္။ တစ္ခါ တစ္ေလ ဘာမွမေရး ၊ လက္မွတ္မထိုးပဲ ××× ႏွင့္ အရာရိွအရာခံအၾကပ္တပ္သားမ်ားဟုသာ တံဆိပ္တံုး ရိုက္ေပးလိုက္သည္။ သူနဲ႕ အဆင့္တူတပ္မွဴးမ်ားထံသို႕ ေပးပို႕လွ်င္ေတာ့ ခင္မင္စြာျဖင့္ ႏွင့္ ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္ ဟု ႏွစ္မ်ိဳးေရးျပီး လက္မွတ္ထိုး သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သူရဲ့ အထက္အရာရိွမ်ား၊ အထက္အရာရိွျဖစ္ခဲ့ဖူးသူမ်ားထံ ေပးပို႕လွ်င္ေတာ့ ဂါရ၀ျဖင့္၊ ရိုေသေလးစားစြာျဖင့္ ၊ ေလးစားစြာျဖင့္ ဟု သံုးမ်ိဳးေရးျပီး လက္မွတ္ထိုးသည္ကိုေတြ႕ရသည္။

ပထမတစ္ႏွစ္ေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာမေမးရဲ။ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ သားအဖလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ အရဲစြန္႕ျပီး အဲဒီလို အမ်ိဳး မ်ိဳးခြဲျခားေရးရသည့္အေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္မိေတာ့ တပ္မွဴးၾကီးက အခုလို ရွင္းျပခဲ့သည္။

လက္ေအာက္တပ္ရင္းေတြက သ၀ဏ္လႊာပို႕သည့္အခါ တစ္ခ်ိဳ႕တပ္မွဴးေတြက ကိုယ္တုိင္လက္မွတ္ထိုးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ေအာက္ရဲေဘာ္ကို တံဆိပ္တံုးရိုက္ခုိင္းျပီး တာ၀န္ေက်ပို႕လိုက္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ္တုိင္လက္မွတ္ထိုးပို႕သူေတြထံ သူကိုယ္တုိင္လက္မွတ္ထိုးျပီး ျပန္ပို႕ျခင္းျဖစ္သည္။ လက္မွတ္မထိုးသူေတြထံေတာ့ လက္မွတ္မထိုးပဲ ျပန္ပို႕သည္။

သူနဲ႕ အဆင့္တူတပ္မွဴးေတြထဲမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္အျဖစ္ ခင္မင္ရင္းႏီွးသူေတြရိွသည္၊ ဒီလူေတြကိုေတာ့ ခင္မင္စြာျဖင့္ ဟု ေရးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အဆင့္တူတပ္မွဴးေတြထဲမွာ အရည္အခ်င္းအရ၊ ကိုယ္က်င့္တရားအရ သူကိုယ္တုိင္ေလးစားရသူ ေတြရိွသည္။ ဒီလိုလူေတြကိုေတာ့ ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္ ဟု ေရးပါသတဲ့။

ဒီလိုပါပဲ။ လက္ရိွအထက္အရာရိွမ်ားထဲမွာ ၊ ဟိုတံုးက အထက္အရာရိွျဖစ္ခဲ့သူေတြထဲမွာ ရာထူးတာ၀န္အရသာ ေလးစားႏုိင္ျပီး ကိုယ္က်င့္တရား အပါအ၀င္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူမႏွစ္သက္တဲ့လူေတြရိွသည္။ အဲဒီလူ ေတြကိုေတာ့ ေလးစားစြာျဖင့္ လို႕ပဲေရးသည္။ ရာထူးတာ၀န္အရအျပင္ အရည္အခ်င္းအရ၊ ကိုယ္က်င့္တရားအရလည္း ေလးစားရ၊ တန္ဖိုးထားရသူေတြကိုေတာ့ ရိုေသေလးစားစြာျဖင့္ လို႕ ေရးသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြက်ေတာ့ တပ္မေတာ္ ထဲမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဆဲသူေတြသာမက အခုအခ်ိိန္မွာ အျငိမ္းစားယူေနသူမ်ားျဖစ္ေနသည့္တုိင္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ အျဖစ္ ေလးစားရသူ၊ ကိုယ္က်င့္တရားအရေရာ၊ အရည္အခ်င္းအရေရာ ေလးစားရသူေတြျဖစ္လို႕ ဂါရ၀ျဖင့္ လို႕ ေရးသား ျခင္းျဖစ္ပါသတဲ့။

တပ္မွဴးၾကီးရွင္းျပတာၾကားရေတာ့ စကားလံုးမ်ားရဲ့ ေလးနက္မႈကို သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။ သူပို႕သည့္ သ၀ဏ္လႊာ ေတြကို တစ္ခုျခင္းျပန္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကို သူ႕ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုခြဲျခားေရးတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္မိသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုအခ်ိန္က ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပလွေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ကိုယ္က်င့္တရားအရမၾကိဳက္လို႕ ထင္ပါရဲ့ ေလးစားစြာျဖင့္ လို႕ပဲ ခပ္တိုတိုေရးထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားရွင္းျပသည့္ အခ်က္ကို ဘယ္သူကိုမွ မေျပာျပခဲ့၊ သူကိုယ္တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က လြဲလို႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေျပာျပပံုမရ။ ေျပာျပလိုက္ရင္လည္း အေတာ္ျပႆနာတက္မည့္ကိစၥျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ မိဘ လို ခ်စ္ခင္ေလးစားရသည့္ ဆရာလည္းကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီ။ ဒါေပမယ့္ သူသင္ျပ ေပးခဲ့ေသာ အယူအဆကေတာ့ ရင္ထဲမွာ စြဲေနခဲ့သည္။ သို႕တုိင္ေအာင္ သူ႕လို က်င့္သံုးဖို႕ေတာ့ အေတာ္ လက္တြန္႕ ခဲ့သည္ကိုလည္း ၀န္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ၾသဂုတ္လ ၁၁ ရက္ေန႕ က ဆရာေမာင္၀ံသ အိမ္သို႕ နာေရးသတင္းေမးရန္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ စာဖတ္ဝါႆနာပါေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ်ားကို လူခ်င္းခင္ေသာ္လည္း သူတို႕စာေတြကို ေလးစားလို႕ မရတာရိွသည္။ အခ်ိဳ႕ ဆရာသမားမ်ားၾကေတာ့လည္း စာေတြဖတ္ျပီးေလးစားခဲ့သမွ် ကိုယ္တုိင္ထိေတြ႕ဆက္ဆံရေသာအခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ အေၾကာင္းေတြၾကားရသည့္အခါ လူအေပၚ ေလးစားမႈေလ်ာ့ရျပန္သည္။ အခ်ိဳ႕စာေရးဆရာ၊ စာနယ္ဇင္းဆရာမ်ားၾက ေတာ့လည္း စာကုိေရာ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေရာေလးစားရပါသည္။ သူတုိ႕နဲ႕ အယူအဆကြဲျပားမႈရိွသည့္တုိင္ သူတို႕အေပၚ ေလးစား မႈက မေလ်ာ့။ ဆရာေမာင္၀ံသ ကား ဆက္ဆံဖူးသူတိုင္းက စာအတြက္ေရာ၊ အရည္အခ်င္းနွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားအရပါ ေလးစားရသူျဖစ္သည္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆရာေမာင္၀ံသက ျမင္ဆရာလည္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀မွာ ဆရာ့ စာအုပ္ေတြက ႏုိင္ငံတကာအေရးကို စိတ္၀င္စားေအာင္ ပို႕ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ႏုိ္င္ငံတကာေရးရာ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးေတာ့ ဆရာ့ဘာသာျပန္ဟန္၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းမ်ားကို အတုယူခဲ့ရသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဌာနဆုိင္ရာတာ၀န္ျဖင့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္အတုိင္း စံုဆင္းခရီးသြားခဲ့သည္။ ခရီးမွ အျပန္ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ေရးျပီး ေဖ့ဘြတ္မွာတင္ေတာ့ ဆရာေမာင္၀ံသက ျပည္သူ႕ေခတ္မွာ ထပ္ဆင့္ေဖာ္ျပေပးခဲ့သည္။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ကို ရသ လက္ရိွတယ္၊ ေရးပါဆိုျပီး အားေပးခဲ့သည္။ ဘယ္လိုခံစားပါ၊ ဘယ္လိုေရးပါ ၊ စကားလံုးကို ဘယ္လိုသံုးပါဆိုျပီး သင္ ေပးခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲ႕ အခုေနာက္ပိုင္း ရသစာတမ္းဆန္ဆန္ စာစုေလးမ်ားကို ထံု႕ပိုင္း ထံု႕ပိုင္းေရးျဖစ္သြားသည္။ ၾကိဳက္ သြားမွာပါလို ေဆာင္းပါးကိုေတာ့ အေတြးအျမင္မွာပင္ ထပ္ဆင့္ေဖာ္ျပေပးခဲ့သည္။ ဒီေတာ့ ဟိုတံုးက ျမင္ဆရာသာ ျဖစ္ခဲ့ ေသာဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင္ဆရာပါ ျဖစ္ခဲ့သည္။

အခုေတာ့ ဆရာမရိွေတာ့။ ဆရာ့အတြက္ ၀မ္းနည္းျခင္းမွတ္တမ္းမွာ ေရးျပီးသည့္အခါ ေအာက္မွာ ဂါရ၀ျဖင့္ ဟု ေရးသား လက္မွတ္ထိုးခဲ့သည္။ လူေတြကို တစ္ဦးခ်င္းအကဲျဖတ္ျပီး သ၀ဏ္လႊာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေရးခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားက ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာ့ေၾကာင့္ဒီလိုေရးသည္ကို နားလည္ျပီးေက်နပ္ေနလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။

ရဲထြဋ္

Posted in: စာေပႏွင့္-ယဥ္ေက်းမႈ