(ရင္ထဲကိုနင့္ေနေအာင္ ခံစားမွဳေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ပို့စ္ေကာင္းတစ္ခုပါပဲ )
စားေသာက္ဆုိင္စားပဲြဝုိင္းတခုမွာ ေယာက်္ားတေယာက္နဲ့မိန္းကေလး တေယာက္ ထုိင္ေနၾကတယ္။
မိန္းကေလးက ဝုိင္ခြက္ကို လႈပ္ကစားရင္းနဲ့ စကားစေျပာလုိက္တယ္။
"ကြ်န္မ ရွင့္ကိုႀကိဳက္တယ္"
"ငါမွာမိန္းမရွိတယ္ေလ"
ေယာက်ာ္းက လက္မွာဝတ္ထားတဲ့လက္စြပ္ကို ပြတ္သပ္ရင္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
"ကြ်န္မ ဒါေတြဂရုမစုိက္ဘူး။ ရွင့္စိတ္ကိုပဲကြ်န္မသိခ်င္တယ္။
ရွင္ ကြ်န္မကုိႀကိဳက္လား"
ဒီအေျဖကို ႀကိဳေတြးမိၾကမွာပါ။ ေယာက်ာ္းက ေခါင္းေမာ့ၿပီးေကာင္မေလးကိုေသ ခ်ာၾကည့္လုိက္တယ္။
မိန္းကေလးက အသက္ (၂၄)ႏွစ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတယ္။ အရြယ္ေကာင္းတဲ့အသက္အရြယ္ပါ။
အသားအေရျဖဴစြတ္တယ္။ ဖ်တ္လတ္သန္စြမ္းတယ္။ အေရာင္ေတာက္ၿပီးစဲြေဆာင္မႈရွိတဲ့မ်က္ဝန္းတစုံ
ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့
"တကယ္လုိ့ ရွင္လည္းကြ်န္မက သေဘာက်တယ္ဆုိရင္ ကြ်န္မရွင္နဲ့ခ်စ္သူျဖစ္ခ်င္တယ္"
စိတ္မရွည္တဲ့အဆုံးမွာေကာင္မေလးက ဒီစကားကုိ ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။
"ငါ့မိန္းမကိုငါခ်စ္တယ္" ေယာက်ာ္းက ျပတ္ျပတ္သားသားေျဖလုိက္တယ္။
"ရွင္ သူ ့ကိုခ်စ္တယ္? သူ ့ကိုဘယ္လုိခ်စ္တာလဲ? အခုလက္ရွိ သူ့အသက္အရြယ္က အုိေနၿပီ အရင္လုိၾကည့္မေကာင္းေတာ့ဘူးမလား? အဲဒါေၾကာင့္ကုမၸဏီက ပါတီပဲြကို ရွင္တခါမွ မေခၚလာရဲတာမလား ••••"
ေကာင္မေလးက ဆက္ေျပာသြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေယာက်ာ္းရဲ ့ေအးစက္စက္အၾကည္ ့ေတြေၾကာင့္ စကားကိုရပ္တန္ ့လုိက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အနည္းငယ္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားၾကတယ္။
"မင္း ငါ့ကို ဘာေတြသေဘာက်တာလဲ" ေယာက်ာ္းကေမးလုိက္တယ္။
"ရင့္က်က္တယ္။ တည္ၿငိမ္တယ္။ အျပဳအမူေတြက ေယာက်ာ္းပီသတယ္။ ဂရုစိုက္တတ္တယ္။ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မေတြ ့ခဲ့ဖူးတဲ့ ေယာက်ာ္းေတြ့နဲ့ မတူဘူး။ ရွင္ကထူးျခားတယ္ "
ေယာက်္ားက ေဆးလိပ္မီးညွိရင္းေမးလုိက္တယ္။
"လြန္ခဲ့တဲ့ (၃)ႏွစ္တုန္းက ငါဘယ္လုိပုံစံလဲဆုိတာ မင္းသိလား? "
"ကြ်န္မ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မဂရုမစိုက္ဘူး။ ရွင္ ေထာင္က်ဖူးလည္း အေရးမႀကီးဘူး။"
"လြန္ခဲ့တဲ့ (၃)ႏွစ္က ငါလည္း မင္းေတြ့ခဲ့ဖူးတဲ့ေယာက်္ားေတြလုိပါပဲ"
ေကာင္မေလးကို ဂရုမစိုက္ပဲ ေယာက်ာ္းကဆက္ေျပာတယ္။
"သာမန္ တကၠသုိလ္ဘဲြ ့ရ။ အလုပ္လုပ္တာ အဆင္မေျပဘူး။ တေနကုန္ အရက္ေတြေသာက္ ေဒါသေတြခဏခဏထြက္။
ကုိယ့္ခ်စ္သူကိုလည္း ဂရုစုိက္ခ်င္မွစုိက္တယ္ "
"ဒါဆုိ ဘယ္လုိေျပာင္းလဲသြားတာလဲ" ေကာင္မေလးစိတ္ဝင္စားသြားတယ္။
ဘယ္အရာက ဒီေယာက်ာ္းကိုေျပာင္းလဲသြားေစတာလဲဆုိတာ သူသိခ်င္လာတယ္။
"သူေၾကာင့္လား?"
"အင္း"
"သူက အၿမဲတမ္းကိစၥတုိင္းကို အတြင္းက်က် သိထားတဲ့အတုိင္းပဲ။ ငါ့ကိုအမ်ားႀကီးသင္ျပေပးခဲ့တယ္။ အရႈံးအျမတ္ကိုသိပ္အေလးမထားဖို႕။ မ်က္စိေရွ ့က ျပသာနာကိုအရမ္းအေလးမထားဖုိ ့။
လူေတြကိုေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံတတ္ဖို႕ ငါကိုသင္ေပးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါကသူေရွ့မွာဆုိ ဘာမွ နားမလည္ မသိတတ္ေသးတဲ့ကေလးတေယာက္လုိပဲ။ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကမင္းငါကုိျမင္သလ ုိမ်ဳိးနဲ ့သိပ္မကြာဘူးလုိ ့ေျပာရမယ္။
အဲတုန္းကေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းတာက စိတ္ဆတ္ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ငါက သူေျပာတာပဲနားေထာင္တယ္။
သူေျပာတဲ့အတိုင္း အျဖစ္မွန္ကုိလက္ခံႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ကိုကိုယ္ အသုံးမက်တာသိေတာ့ အလုပ္ကိုႀကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ႏွစ္ ႏွစ္ကုန္မွာ အလုပ္က နည္းနည္း အဆင္ေျပလာခဲ့တယ္။
ငါတို႕လည္း လက္ထပ္လုိက္ၾကတယ္"
ေဆးလိပ္ျပာေခြ်ရင္း ေယာက်ာ္းကဆက္ေျပာတယ္။
"အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာ။ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကုတင္တစ္လုံးတည္းနဲ့အိပ္ခဲ့ရတယ္။
အိမ္ကပစၥည္းဆုိတာ နည္းလုိက္တာမွ သနားဖုိ ့ေတာင္ေကာင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မဂၤလာေဆာင္ၿပီး တစ္ႏွစ္ၾကာမွငါ သူ႕ကုိ ပထမဆုံးစိန္လက္စြပ္ (၁)ကြင္းဝယ္ေပးႏုိင္တာ။ ႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ ပုိက္ဆံစုလုိက္ရတယ္။
ဒါေတာင္ သူမသိေအာင္ခုိးစုရတာ။ သူသိရင္ ေပးဝယ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့တုန္းကလည္း ေဆးလိပ္ အရက္ေၾကာင့္
က်န္းမာေရးက ဆုိးလာေသးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဖက္ၾကီးမွာလည္း ညမအိပ္ပဲ ငါ့အတြက္ သူစြပ္ျပဳတ္ လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒီ့အရသာမ်ဳိးကို သူပဲလုပ္တတ္မယ္ ထင္တယ္"
ေယာက်ာ္းက အရင္ကအေၾကာင္းေတြကို ေျပာရင္းအခ်ိန္ကိုသတိမထားမိလုိက္ဘူး။ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြကိုမနားတမ္းေျပာေနမိတယ္။
မိန္းကေလးကလည္း စကားျဖတ္ခ်င္ပုံမရဘူး။ ေျပာသမွ်ကို ျငိမ္နားေထာင္ေနတယ္။
ေယာက်္ားက နာရီကို သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ည(၁၀)နာရီထုိးေနၿပီ။
"ဟား•• ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္မုိးခ်ဳပ္သြားတာ သတိမထားမိလုိက္ဘူး"
ေယာက်ာ္းက အားနာနာနဲ ့ၿပဳံးလုိက္တယ္။
"အခုမင္းနားလည္ႏုိင္ၿပီလား?။ သူ ့အေပၚသစၥာေဖာက္တဲ့လုပ္ရပ္မ်ဳိး ငါလုပ္ဖုိ ့မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ လုပ္မွာလည္းမဟုတ္ပါဘူး"
"သိပါၿပီ။ ဒီလုိလူတေယာက္ကိအရႈံးေပးလုိက္ရတာ ကြ်န္မေက်နပ္ပါတယ္"
မိန္းကေလးက လက္ေလွ်ာ့လုိက္တဲ့ပုံစံနဲ ့ေခါင္းခါရင္း ေျပာလုိက္တယ္။
"ကြ်န္မလည္း သူလုိ အရြယ္ေရာက္ရင္ သူ့ထက္ပိုသာမွာပါ"
"အင္းေပါ့ အဲဒါဆုိ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေယာက်ာ္းမ်ဳိးရွာေတြ ့မွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား? အရမ္းမုိးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ငါလုိက္ပုိ့ေပးမယ္။" မိန္းကေလးကုိလုိက္ပုိ ့ေပးဖုိ ့သူထလုိက္တယ္။
"ရပါတယ္ ကြ်န္မဖာသာျပန္လုိက္ပါမယ္" ေကာင္မေလးက လက္ဟန္ျပၿပီးေတာ့
" ျပန္သြားေတာ့ေလ သူစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္" လုိ ့ဆက္ေျပာလုိက္တယ္။
ေယာက်ာ္းက တခ်က္ၿပဳံးၿပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
"သူကလွလား?"
"အင္းအရမ္းလွတယ္"
ညအေမွာင္ထဲမွာ ေယာက်ာ္းရဲ ့အရိပ္အေယာင္ေတြ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။
မိန္းကေလးတေယာက္တည္း စားပဲြဝုိင္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေယာက်ာ္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီကုိ တန္းသြားလုိက္တယ္။ မီးဖြင့္လုိက္တယ္။
ကုတင္နားကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး ထိုင္လုိက္တယ္။
"မိန္းမေရ ဒါ(၄)ေယာက္ေျမာက္ရွိၿပီ။ ဘာျဖစ္လုိ ့ငါကို ဒီေလာက္ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တာလဲ?
အခု ငါ့ကို ၾကိဳက္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနၿပီ။ ေတာ္ၾကာငါစိတ္ေျပာင္းသြားႏုိင္တယ္ေနာ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့ငါကို ဒီေလာက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း အရင္ထြက္သြားရတာလဲ?
ငါ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့တာ အရမ္း အထီးက်န္ေနၿပီကြာ"
သူ မ်က္ရည္ေတြကို မ်ဳိသိပ္ရင္းေျပာေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ မထိန္းႏုိင္ပဲစီးက်လာတယ္။
တစက္ၿပီး တစက္ ပါးျပင္ေပၚက စီးက်လာၿပီး လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေဘာင္ေပၚ က်သြားခဲ့တယ္။
အလင္းေရာင္မျပည္ ့ဝတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဓာတ္ပုံထဲမွာဆုံးသြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးရဲ့ၾကင္နာမႈေတြ ျပန့္ႏွံ့ေနခဲ့တယ္။
Translated by Ko AungYar Zar...
0 comments:
Post a Comment