တခါတုန္းက ေကာသမၺီျပည္ရဲ႔ ရြာငယ္တခုမွာ ထင္ရွားတဲ့ လကၡဏာဆရာ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦး ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပတဲ့ သမီးကညာ တဦးလည္း ရွိပါသတဲ့။ မာဂ႑ီဟာ ေတာမွာေမြးတဲ့ ေတာသူမေလးဆိုေပမယ့္ ရုပ္ရည္လကၡဏာဟာ ကေတာ္ဆယ္ပါး တပါးအပါအ၀င္ဆိုတဲ့ ရုပ္မ်ိဳးျဖစ္သလို ေဗဒင္လကၡဏာ ကိန္းခန္းေတြအရ ၾကည့္ရင္လည္း မလြဲမေသြ ကေတာ္ျဖစ္မယ့္ ဇာတာရွင္ပါတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း မိဘေတြက သူတို႔ကညာ အရြယ္ေရာက္ျပီဆိုကတည္းက ရုပ္ရည္လကၡဏာႏွင့္ တထပ္တည္းျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ သူ႔သမီးရဲ႔ ၾကင္ဖက္ကို ဂရုတစိုက္ ေရြးခ်ယ္ၾကျပီေပါ့။
သူတို႔သမီးကိုလည္း အျမဲလို ဒီလို ဆံုးမစကား ေျပာတတ္ေသးသတဲ့။
(ဖခင္) သမီး-သမီးရဲ႔ ရုပ္ရည္လကၡဏာဟာ အင္မတန္ထူးျခားတယ္ေနာ္၊ ေတာ္ရံု တန္ရံုမ်ား စိတ္ထဲေတာင္ မထည့္နဲ႔ သမီးေရ၊ မွန္းကတည္းက အျမင့္ဆံုးကို မွန္း၊ ရင္ေလာက္မွန္းမွ ဒူးေလာက္က် ဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိေသးတာကလား-
(သမီး) စိတ္ခ်ပါ အေဖရယ္၊ ဒီရြာက လူေတြမ်ားေတာ့ သမီးျဖင့္ စိတ္ကူးထဲကို မထည့္ဘူး၊
မိဘနဲ႔သမီး ညႇိျပီးသားဆိုေပမယ့္ အေမလုပ္တဲ့သူက တမ်ိဳးပူျပန္သတဲ့၊ သူတို႔သမီးက ဘုရင္ကေတာ္ျဖစ္ဖို႔ ဇာတာေကာင္းေပမယ့္ ေကာသမၺီဘုရင္ ဥေတနရဲ႔ စရိုက္ကိုလည္း သူတို႔လင္မယားက မႀကိဳက္ခ်င္ျပန္ဘူးဆိုပဲ၊ သူတို႔လင္မယားရဲ႔ လကၡဏာေဟာေျပာမႈ ထင္ရွားခ်က္က ေရႊနန္းေတာ္ထိ ေပါက္သတဲ့၊ ဒီေတာ့ မင္းစိုးရာဇာေတြနဲ႔ အဆက္အဆံေတြကလည္းရွိေတာ့ တဆင့္စကား တဆင့္နားနဲ႔ ဥေတနဘုရင္ဟာ ေဒါသႀကီး စရိုက္ၾကမ္းတယ္လို႔ သိထားခဲ့တယ္။ အိမ္က သူတို႔သမီးကေလးကလည္း အေဖအေမ အစြမ္းကုန္ အလိုလိုက္ထားတဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးဆိုေတာ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ ဘုရင္က အမ်က္ေတာ္ရွရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာထိ မိဘအေနနဲ႔ ေတြးပူၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဖူးစာမဆံုေသးတဲ့ ဘုရင္ကိုေတာင္ စိတ္ကူးနဲ႔မွန္းျပီး သေဘာမက်ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘေတြက မာဂ႑ီရဲ႔ သတို႔သားေလာင္းကို ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရွာၾကစျမဲေပါ့။
တေန႔မွာ ဘုရားရွင္ဟာ ဒီေန႔အတြက္ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့သူေတြကို ဉာဏ္ႏွင့္ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့အခါ မာဂ႑ီရဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကို ျမင္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခရီးအနီးအေ၀းကို ဂရုမျပဳဘဲ တပါးတည္း ၾကြခ်ီေတာ္မူလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ မာဂ႑ီရဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကလည္း အေၾကာင္းကိစၥတခုနဲ႔ ရြာျပင္ဘက္ကို ေရာက္ေနၾကသတဲ့။ ဒီမွာတြင္ ေျမမွာထင္က်န္ေနတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ေျခရာကို အေဖႀကီးက စျမင္ခဲ့တယ္။
( ဖခင္ ) အိုး-မၾကံဳစဖူး ထူးကဲလွခ်ည္လား ရွင္မေရ၊ ဒီမွာ-ၾကည့္စမ္းပါဦးဟဲ့၊ ဒီေျခရာဟာ သာမန္ေယာက်္ား တေယာက္ရဲ႔ ေျခရာမဟုတ္ဘူး။ စၾက၀ေတးမင္းေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေျခရာကြဲ႔။
( မိခင္ ) ဟင္-ဟုတ္လား၊ ၾကည့္စမ္းပါရေစဦး၊ အင္း-ထူးျခားတာေတာ့ ဟုတ္တယ္ရွင့္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေျခရာရွင္ဟာ လူ႔ေလာကနဲ႔ ကင္းလြတ္မယ့္သေဘာရွိတယ္၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အာသေ၀ါကုန္ခန္းေနတဲ့ ေျခရာရွင္ပဲ။
ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္သား သူ႔အထင္မွန္တယ္၊ ငါ့အထင္မွန္တယ္နဲ႔ ျငင္းခံုဆက္ေလွ်ာက္လာၾကရင္းမွ သစ္ပင္ရိပ္တခုရဲ႔ ေအာက္မွာ ဘုရားရွင္ သီးတင္းသံုးေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေတြ႔ရေပမယ့္ ဘုရားရွင္မွန္း မသိဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္အခါက ဘုရားရွင္နဲ႔အတူ တျခားေသာ သာသနာအတုအေယာင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ သာမန္ရဟန္းတပါးအျဖစ္ပဲ ထင္ေနသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း
( ဖခင္ ) အရွင္ရဟန္း-ကၽြႏ္ုပ္ကို စကားေျပာခြင့္ေပးပါ၊ အရွင္ရဟန္းရဲ႔ ေျခရာကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ေတြ႔ျမင္ကတည္းက ထူးျခားမွန္း သိပါတယ္။ စၾက၀ေတးမင္းေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ေျခရာရွင္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔မွာ ရွင္ရဟန္းလိုပဲ ထူးျခားတဲ့ ၾကန္အင္လကၡဏာရွိတဲ့ သမီးကညာတေယာက္ ရွိပါတယ္။ ထူးျခားေသာသူႏွစ္ဦး ေပါင္းဖက္မယ္ဆိုရင္ အတိုင္းထက္အလြန္ပါပဲ အရွင္ရဟန္း၊ ကၽြႏ္ုပ္၏သမီးကို လက္ခံေပးပါေလာ။
ဒီအခ်န္မွာ အမိအဘေနာက္ကို လိုက္လာတဲ့ မာဂ႑ီဟာလည္း အနားကို ေရာက္ရွိေနသတဲ့။ အေဖလုပ္သူက ဒီလို စကားလမ္းေၾကာင္းေနတာဆိုေတာ့ မာဂ႑ီရဲ႔ စိတ္ထဲမွာလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့။ ဒီရဟန္း ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မလဲဆိုျပီး က်က္သေရအေပါင္းနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ရဟန္းကို ခိုးၾကည့္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဒီအခါမွာ-
( ဘုရားရွင္ ) ဒါယကာႀကီး-ငါဘုရားဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာအားလံုးကို စြန္႔ပယ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ေပတယ္။ လွပပါတယ္ဆိုတဲ့ သင့္ရဲ႔သမီးကို မဆိုထားနဲ႔ ၀သ၀တၱီနတ္ျပည္က နတ္သမီးေတြကိုေတာင္ ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ ကင္းခဲ့ျပီျဖစ္တယ္။ မိန္းမႏွင့္တကြ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာမွန္သမွ်ဟာ ဆင္းရဲမ်ိဳးစံုျဖစ္ေစဖို႔ အေၾကာင္းအရာေတြ ခ်ည္းပါပဲ ဒကာ။ ဓားသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္ေတြလို မက္စရာမရွိေပဘူး၊ တကယ္ေတာ့ ေခ်ာေပ့ လွေပ့ဆိုတဲ့ သင့္သမီးဟာလည္း လွယမင္းထင္ေနတဲ့ အပုပ္အသိုးသာ ျဖစ္တယ္။ လက္ခံဖို႔မဆိုထားပါနဲ႔ ေျခာက္ေထာက္နဲ႔ေတာင္ မထိလိုပါ။
ဘုရားရွင္ရဲ႔ တရားေတာ္ၾကားမွာ မိဘႏွစ္ပါးဟာ တထိုင္တည္းနဲ႔ တရားရသြားေပမယ့္ မာဂ႑ီကေတာ့ အမ်က္ေဒါသမီးေတြ ဟုန္းဟုန္းထျပီေပါ့။ ငါ့ကို အပုပ္အသိုးလို႔ တင္စားတဲ့ရဟန္း ဘာမို႔လို႔လဲ။ တေန႔ ငါ့အေၾကာင္းကို သိေစမယ္ဆိုျပီး စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးခဲ့သတဲ့။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ဦးေလးျဖစ္သူရဲ႔ အုတ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ ဆင္လက္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ မာဂ႑ီဟာ ေကာသမၺီဘုရင္ ဥေတနရဲ႔ မိဖုရားတပါး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ တေန႔မွာ ဘုရားရွင္ဟာ ပင့္ဖိတ္သူရွိတဲ့အတြက္ ေကာသမၺီျမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို ၾကြခ်ီဖို႔အေၾကာင္း ျဖစ္လာတယ္။ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနတဲ့ မိဖုရား မာဂ႑ီဟာလည္း လက္စားေခ်ဖို႔ စျပီေပါ့။ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ေတာ္ပါး သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာတဲ့လမ္းမွာ ေကာသမၺီလူမုိက္ေတြငွါးျပီး မၾကား၀ံ႔ မနာသာ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဆဲေရးခိုင္းခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့ ေနာက္ေတာ္ပါးက ပါလာတဲ့ အရွင္အာနႏၵာက ဘုရားရွင္အစား မခံသာေတာ့ဘဲ ဒီအရပ္ကို ဆက္မၾကြဖို႔ ေလွ်ာက္သတဲ့။ ဒီအခါ ဘုရားရွင္က
(ဘုရားရွင္) အာနႏၵာ-ေနာက္တေနရာေရာက္လို႔ ဒီလိုမ်ိဳး ဆဲခံရဦးမယ္ဆိုရင္ေရာ
(အာနႏၵာ) ေနာက္ထပ္ ေရႊ႔တာေပါ့ဘုရား
(ဘုရားရွင္) ဟုတ္ျပီ-ေရႊ႔တဲ့ေနရာမွာ ထပ္ေတြ႔ရင္ေရာ
(အာနႏၵာ) ထပ္ေရႊ႔ၾကတာေပါ့ဘုရား
(ဘုရားရွင္) အာနႏၵာ-ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ စစ္ေျမျပင္ကို၀င္တဲ့ ဆင္ေျပာင္ႀကီးဟာ က်လာတဲ့ ေလးျမႇားဒဏ္ကို ၾကံ႔ၾကံ႔ခံႏိုင္ရသလို ျပႆနာတို႔ကို သည္းခံပါ။ သည္းခံျခင္းလက္နက္ကို ဘယ္အရာမွ် မထိုးေဖာက္ႏိုင္ပါဘူး။
အာနႏၵာ-အခု ဆဲဆိုေနတဲ့ လူမိုက္ေတြဟာ ခုနစ္ရက္ထက္ ပိုျပီး မဆဲႏိုင္ပါဘူး။ သည္းခံျခင္းတရားနဲ႔ ဆင္ျခင္ပါ အာနနၵာ။
ဘုရားရွင္ရဲ႔ စကားဟာ အင္မတန္ မွန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူမိုက္ေတြ လက္ေလွ်ာ့သြားရတဲ့အထိ ဘုရားရွင္ရဲ႔ သည္းခံျခင္းတရားက ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။
ကေလးတို႔ေရ-ဒီဇာတ္ေတာ္ကို ဖတ္ျပီးရင္ ကဲ႔ရဲ႔ ခုနစ္ရက္၊ ခ်ီးမြမ္းခုနစ္ရက္ ဆိုတာ ဒီကေနမ်ား ျဖစ္လာသလား စဥ္းစားစရာပါပဲ-ေနာ္။
( မိုးမိုးေစာ၀င္း )
0 comments:
Post a Comment